Kalina cz.2 "Zmiany w życiorysie"

Jaki świat jest nieprzewidywalny! Tak wiele rzeczy nas zaskakuje, tyle jeszcze nie wiemy i nie

zauważamy. Trzeba być twardym, mieć oczy i uszy szeroko otwarte, bo inaczej się nie przetrwa.

                                                                       Kalina

1 lutego

Mieszkamy z Andrzejem ponad 2 miesiące - jak ten czas szybko leci! Dotychczas nic nadzwyczajnego

się nie wydarzyło. Szkoła, jak to szkoła, trzeba się uczyć i tolerować niektórych.

Monika akurat nie ma w ogóle problemu w kontaktach z rówieśnikami - ją

wszyscy tolerują i w większości lubią.

Maja, jak na razie, czuje się dobrze. Wprawdzie jej stan nie poprawił się, ale nie zauważono

u niej żadnych prób samobójczych, co zdarza się u większości schizofreników. Odwiedzamy

ją raz za jakiś czas i rozmawiamy. Już kilkakrotnie dopytywała się o Kubę - skoro wcześniej

darzyła go ogromną sympatią, dlaczego teraz miałoby być inaczej?

Musiałam jej z przykrością oznajmić, że jemu i chłopakom nie uda się przyjechać do nas na ferie.

Dotychczas kontaktowaliśmy się tylko przez nieczęste rozmowy telefoniczne - w trzeciej klasie

gimnazjum mają dużo nauki i różnych obowiązków, przez co nie znajdują czasu na pogadanki. Z tego

też powodu nie odwiedzą nas tej zimy. Szkoda, zależało mi na spotkaniu się z nimi.

9 lutego

Trzeci dzień ferii, a ja siedzę całymi dniami i czytam książkę - nie mam nic innego do roboty.

Monika znalazła sobie koleżanki, z którymi ciągle przebywa. Tęsknię za chłopakami. Właściwie

to nie mieliśmy w ogóle okazji spędzić ze sobą czasu, jak normalni ludzie - od kiedy ich

poznałam, zajmowaliśmy się tylko sprawą Kuby i Mai. Wprawdzie rozmawialiśmy dużo ze sobą, ale,

w gruncie rzeczy, nie znamy się tak dobrze, jak mi się dotychczas wydawało.

Dlatego też zależało mi na tym, żeby przyjechali do nas chociaż na kilka dni.

Po południu poszłam odwiedzić Maję. Wciąż unika jedzenia i wychodzenia z pokoju - nie wiadomo

w ogóle, co z tym zrobić. Wprawdzie jej przybrana matka, pani Beata, zabiera ją regularnie na

jakieś psychoterapie, ale nie za bardzo to pomaga.

- Cześć, Ajka, co tam u ciebie?

- Witaj, Aniu, wszystko w porządku. Zobacz, Max chce się z tobą przywitać.

Nasz kochany psiak! Widać, że znakomicie czuje się w nowym domu. Dobrze, że go znaleźliśmy,

inaczej pewnie wciąż siedziałby przy tym śmietniku i zjadał resztki starego jedzenia.

- Chcesz zobaczyć mój nowy obrazek?

- Pewnie, pokaż mi!

Dzieło przedstawiało nie kogo innego, a Kubę! Te same czarne okulary i ciemne włosy.

- Chciałabym znów go zobaczyć. Wtedy nam się tak dobrze rozmawiało!

Pamiętam Drzewo jako przemądrzałego zarozumialca. Od naszego pierwszego spotkania bardzo się

zmienił. To, co się wydarzyło przez ten czas, musiało wywrzeć na nim duży wpływ. Nie wiem tylko,

jak będzie wyglądać przyszłość jego i Majki. Nie wiadomo, co z nią będzie, jak zmieni się jej

stan. I czy oni w ogóle mają szansę zostać przyjaciółmi?

11 lutego

Znów coś złego dzieje się z Ajką. Wczoraj ponownie do niej przyszłam, ale zanim zaczęłam z nią

rozmawiać, dowiedziałam się od jej matki, że dziewczyna kolejny raz się cięła!

- Maju, co się znowu stało, dlaczego to robisz? - spytałam, gdy wpuściła mnie do pokoju.

- Sama nie wiem. Chyba po prostu brakuje mi ojca, chciałabym zobaczyć tego Kubę. Nie mam nikogo!

- Przecież ja tu jestem, twoja mama, Max...

- Wiem, ale to nie to samo. W tej chwili potrzebuję taty - od ponad roku czekam, aż wróci z

tej wojny. Właściwie to widziałam się z nim tylko 2 miesiące, zanim musiał pojechać.

I jak tu wytłumaczyć dziewczynie, że nigdy już nie zobaczy ojca?

- Gdzie musiał wyjechać?

- Do Iraku, na misję. Mama nic mi nie chce na ten temat powiedzieć. Kilka miesięcy temu przeczytałam w internecie,

że wszyscy żołnierze mieli wrócić z powrotem do Polski, ale do dziś nie wiem nic o tacie. Myślę,

że może jednak musiał zostać tam dłużej.

Biedna Majka! Rozpłakałam się, aż tak mi jej było żal.

- Miejmy nadzieję, że on wróci. Ja wciąż w to wierzę. - powiedziała i podała mi chusteczkę do nosa.

Nie mogłam się tak po prostu dowiedzieć, że jej ojciec zginął. Pożegnałam się więc, bo chciałam

jeszcze pomówić o tym z panią Beatą.

- Nie potrafiłam jej o tym powiedzieć. Ta wiadomość mogłaby o wiele bardziej pogorszyć jej stan.

 - powiedziała matka.

- Doskonale panią rozumiem. Czy pani mąż dawno zginął?

- W marcu zeszłego roku. Musiał wyjechać na początku września, a miał wrócić w listopadzie

następnego roku.

Nie potrafiła nic więcej powiedzieć. Takiej osobie bardzo trudno jest o tym mówić.

- Naprawdę, bardzo mi przykro. - odparłam smutno.

- Akurat wtedy, kiedy żołnierze mieli wracać, zaczęły się problemy z Majką - widać, co jest tego głównym

powodem. - zakończyła pani Beata. Czyli, że nie chodziło tylko o rozstanie z Kubą.

13 lutego

Zarówno mnie, jak i Majkę, ucieszył telefon od chłopaków. Jednak uda im się przyjechać na 3 dni!

W nocy wyruszają, więc jutro rano powinni być u nas. Wreszcie będziemy mieli okazję spokojnie

porozmawiać.

14 lutego

Czekałyśmy z Moniką z niecierpliwością na dworcu kolejowym na przyjazd chłopaków. Wreszcie pociąg nadjechał

i wysiedli. Paweł od razu po wyjściu zapalił papierosa - jak zwykle. Przywitaliśmy się serdecznie

i poszliśmy do naszego domu. Andrzej przygotował uroczysty obiad.

- Jak miło was widzieć, chłopcy! - także bardzo się ucieszył na ich widok.

- Siadajcie i opowiadajcie, co tam w Bielsku. - dodał radośnie.

- Nic nadzwyczajnego się nie działo przez ten czas, wszystko w porządku. - powiedział trochę

niepewnie Paweł.

- Nie opowiadaj bzdur, Bilbo, bo i tak im opowiemy o tym, jak nie teraz, to później. - odrzekł

stanowczo Marcin ( zaczął się odzywać! ).

- Co takiego się wydarzyło? - spytałam zaciekawiona.

- Dowiedzieliśmy się wielu bardzo ważnych rzeczy. - rzekł Kuba.

Po wysłuchaniu nie wiem, czy jest coś, co będzie w stanie, przez najbliższy czas, bardziej mnie

zaskoczyć.

 * * * * * * * * * * * * * * * * *

A tak brzmiała owa opowieść o "tajemniczej" przeszłości Pawła i Kuby oraz, nareszcie, kilka słów

o rodzinie Marcina! Mówił Drzewo:

- Zaczęło się to w zeszłym tygodniu. Zaważyłem dziwne zachowania u mojego ojca - wracał później do domu, niż zwykle, był zakłopotany, ale równocześnie, w nienaturalny dla niego sposób, miły i

pełen pozytywnej energii - on! Zapracowany i nerwowy człowiek! Próbowałem dowiedzieć się czegoś

od niego, ale za nic nie chciał powiedzieć: "Czemu pytasz mnie o takie drobnostki, synku? Nie

mogę mieć tak po prostu dobrego humoru?". Chodził uśmiechnięty, śmiał się z wszystkiego - zupełnie

niepodobne do niego zachowanie. Dość szybko, bo za jakieś dwa dni, dowiedziałem się wszystkiego od

Marcina:

" - Cześć, słuchaj mam ci coś ważnego do powiedzenia. Możesz przyjść do mnie?

- Siema, zaraz będę. Bilbo też ma przyjść?

- Jeśli może, to niech idzie."

Poszliśmy więc z Pawłem do Białego, który był świadkiem pewnego bardzo istotnego zdarzenia:

- Szedłem wieczorem do domu ze sklepu, koło szkoły. Obejrzałem się w kierunku

gimnazjum i zobaczyłem na jego placu nie kogo innego, a... dyrektora z jakąś kobietą! -

rzekł Marcin.

- Kobietę??? Kto to w ogóle jest??? - spytałam zaskoczona.

Kuba kontynuował:

- Marcin nie przyglądał się długo, żeby go nie zauważyli. Podobno nie brakowało czułych gestów.

Właściwie to nie dziwię się - ojciec od dawna czuje się samotny. I o tym właśnie dużo się

dowiedzieliśmy...

- Mówiliście, że twoja matka i rodzice Pawła zginęli w wypadku samochodowym. - przerwałam.

- No, właśnie, nie słyszałem większych bzdur. - odparł Kuba.

- Ale o tym lepiej opowie wam Paweł. Jego to głównie dotyczy.

Bilbo dotychczas siedział w milczeniu, ale opowiedział wszystko:

- Mój ojciec był szwagrem dyrektora - jego siostra to żona wujka. Oboje, jak wszyscy mężczyźni do niedawna, musieli

pełnić obowiązkową służbę wojskową. Tacie spodobało się to środowisko, chciał zajmować się tym zawodowo.

Z kolei wujek wolał pracę biurową, wojsko było dla niego niepotrzebnym zamieszaniem. Skończył studia i został

nauczycielem, a potem dyrektorem. Był mężem pani pedagog, czyli matki Kuby. I to ona jest jedyną

osobą, która faktycznie zginęła w wypadku samochodowym. - przerwał na chwilę. O śmierci trudno

się mówi. Za moment kontynuował:

- Pan Bagiński przez lata przygotowywał się do swojego zawodu, chciał bowiem w przyszłości wziąć udział

w misji. Akurat, w odpowiednim dla niego momencie, żołnierze wyjeżdżali do Iraku.

- Skąd ty to wszystko wiesz?? - przerwałam zdziwiona.

- Rodzice Marcina nam o tym opowiedzieli. Przyjaźnili się z państwem Bagińskich.

Ale to jeszcze nie koniec historii. Trudno mi o tym mówić, ale chcę, żebyście wiedzieli.

Ojciec poznał tam Agnieszkę, "jednego" z żołnierzy. Oczywiście, zakochał się z wzajemnością. I po jakimś

czasie, zupełnie przypadkowo, zaszła w ciążę. Wróciła do Polski i urodziła tego rudego gościa,

z którym właśnie rozmawiasz. - zaśmiał się. Jednak dodał:

- Prawdę mówiąc, nie mam pewności, czy rodzice mnie w ogóle chcieli. A nawet jeśli, to nie mieli

okazji się mną nacieszyć - ojciec zginął jakieś 2 miesiące po moich narodzinach. Matka chciała za

wszelką cenę jechać znów do Iraku, więc dała mnie pod opiekę babci. Wychowywałem się od samego

początku z Kubą - jesteśmy jak bracia. - uśmiechnął się do kuzyna.

- Jak to możliwe, że dopiero teraz się o tym dowiadujecie?! - spytałam.

- Widzisz, przez to, że ojciec, po śmierci mojej matki, poświęcił się całkowicie pracy, nie

rozmawialiśmy nigdy na takie tematy. - odparł Kuba.

- A co się stało z panią Agnieszką? - zapytałam.

- Też zmarła w Iraku, ale nie wiadomo, czy zginęła, czy też przez jakąś chorobę. W każdym razie

nie żyła długo po moich narodzinach. - odpowiedział Paweł.

Monika się rozpłakała - nie dziwię się jej, bo mnie też łzy napływały do oczu. Czemu ten świat jest

taki okrutny? Dlaczego żadne z nas ( no, może oprócz Marcina ) nie może mieć normalnej rodziny?

W dodatku, po prawie 16 latach, Paweł dowiaduje się od mamy i taty przyjaciela całej prawdy.

O moich rodzicach wiem na pewno, że przyczyną śmierci był rak.

Objęłam Monikę ramieniem i podałam chusteczkę. Andrzej wyraził ogromne wyrazy współczucia, a następnie

poczęstował wszystkich świeżo upieczonym jabłecznikiem.

- A co słychać u Majki, wszystko w porządku? - spytał po dłuższej chwili Drzewo.

- Dobrze, że pytasz. Często mówi o tobie, chciałaby cię znów zobaczyć. Nawet narysowała twój

portret!

- W takim razie powinienem ją odwiedzić! - powiedział radośnie Kuba.

- Oprócz tego, nie było z nią ostatnio dobrze. Znów się cięła. - odparłam niepewnie.

- Dlaczego, co się stało??? - przestraszył się Drzewo.

Opowiedziałam im w skrócie o tęsknocie dziewczyny za ojcem.

- Może twoi rodzice znali męża pani Beaty? - Marcin spytał Pawła.

- Rzeczywiście, pewnie byli razem na tej misji!

Postanowiliśmy, że porozmawiamy o tym z mamą Majki.

- Oczywiście, że znałam Bagińskich! Dobrzy ludzie. Nie do wiary, ty jesteś ich synem! - zwróciła

się do Pawła.

- Sama chciałam zaopiekować się tobą, ale twoja mama już przekazała cię babci. Już wtedy szukałam

dziecka, gdyż sama nie mogłam go mieć. - wyznała szczerze.

- Rozumiem. A co tam u Majki, dobrze się czuje?

- Nie może się doczekać, aż przyjdziecie. Pójdę jej o tym powiedzieć.

Lecz w tym momencie Ajka wyszła ze swojego pokoju i pobiegła do nas! Niemożliwe! Nie przypuszczałam, że taka

drobnostka może przełamać jej lęk przed światem zewnętrznym.

- Cześć, Kuba, jak dobrze cię znowu widzieć! - ucieszyła się i przytuliła go.

- Ja też się cieszę, że jesteś. - uśmiechnął się.

- Za wami także tęskniłam. - zwróciła się do nas.

Pani Beata, uradowana wyjściem Majki z pokoju, poczęstowała nas kolacją. Później

poszliśmy z powrotem do domu. Wszyscy poszli spać, a że nie było jeszcze późno, porozmawiałam z Pawłem:

- Nie udało wam się odkryć, kim jest ta kobieta, co była z twoim wujkiem?

- Jeszcze jej nawet nie widzieliśmy. Wiemy o niej tylko z opowieści Marcina. Jak wrócimy, będziemy

starali się dowiedzieć czegoś więcej.

- A co z Białym? Ostatnio się gadatliwy zrobił.

Paweł zaśmiał się.

- O co chodzi? Coś się stało? - mnie także udzielił się śmiech.

- Nie jestem niczego pewny, ale ostatnio Marcin zaprzyjaźnił się z taką jedną Asią i... no, właśnie,

chyba się bardzo polubili...

- Biały sobie kogoś znalazł! - powiedziałam radośnie.

- Cicho, bo jeszcze się dowie, że go tu obgadujemy. Pytaliśmy się go o to, ale nic nam nie chce

powiedzieć. - bardzo śmieszyła go cała ta sytuacja, podobnie jak mnie. Tylko, że ja dodatkowo

śmiałam się z tego głupkowatego "banana" na twarzy Pawła.

- Ważne, że jest szczęśliwy, może coś im z tego wyjdzie. A wy ją znacie?

- Tylko dwa razy z nią rozmawialiśmy. Wygląda na sympatyczną i spokojną dziewczynę, nic więcej o niej nie

jestem w stanie powiedzieć.

Nagle zmieniłam temat:

- Podziwiam cię. Jeszcze dziś po południu rozmawialiśmy na poważne tematy, a w tej chwili potrafisz o tym

nie myśleć i śmiać się.

- Nie zapominam o tym, ale gdybym nic innego nie robił, tylko rozmyślał, popadłbym w depresję.

Gdy się o tym dowiedziałem, czułem się dziwnie, niezbyt dobrze, ale zdążyłem to

już sobie przyswoić. Tak, czy siak, rodzice nie żyją, mogę być przynajmniej z nich dumny, że mieli

słuszny cel w życiu.

Też bym chciała umieć nie użalać się nad problemami, jak Bilbo.

- Trzeba mieć nadzieję na dobre dni. Nie martw się, Ania.

Przejmuję się tym wszystkim bardziej, niż on! Jak już wiele razy mówiłam - Paweł co chwilę czymś mnie

zadziwia.

15 lutego

Obudziła mnie Monika:

- Wstawaj, śpiochu, wszyscy już dawno wstali i czekają ze śniadaniem!

- Dobra, idę, tylko mnie tak nie poganiaj. - byłam strasznie zaspana.

Zeszłam z Moniką do salonu. Wszyscy spojrzeli na mnie z ulgą:

- Co tak patrzycie, umieracie z głodu?

- Andrzej nie wytrzymał i zjadł jedną kanapkę. - zaśmiała się Monia.

- To trzeba było zacząć beze mnie, po co czekacie?

- Chcieliśmy obmyślić plan na najbliższe 3 dni. Przecież coś musimy robić w tym Wrocławiu, jest tu

trochę ciekawych miejsc. - odpowiedział Kuba.

- Tak właściwie, to ja nie zdążyłam odwiedzić nawet Ogrodów Japońskich! - zauważyłam.

- Jeżeli chcecie, możemy iść.

Najpierw jednak poszliśmy do Majki, bo obiecaliśmy jej wczoraj wizytę. Jak dowiedziała się, gdzie się

wybieramy, koniecznie chciała iść z nami! I to jest ta sama dziewczyna, która przez najbliższe cztery miesiące

bała się opuszczać swój pokój!

Ależ entuzjazm i radość czuła, gdy oglądała wszystkie te japońskie cuda. Była wprost zachwycona!

Najbardziej podobały jej się Bonsai - małe drzewka.

- To jest takie piękne! Nigdy w życiu nie widziałam czegoś równie niesamowitego!

- Mnie się zawsze podobała ta wysepka i drewniany most. - powiedział Kuba.

- A gdzie to jest?? Pokaż mi! - zainteresowała się Ajka.

Poszliśmy więc w kierunku owego miejsca. Maja weszła na most i machała do nas. Była przeszczęśliwa!

Około południa mieliśmy wrócić na obiad, ale najpierw odprowadziliśmy naszą przyjaciółkę:

- Mamo, musisz kiedyś odwiedzić te ogrody, to jest piękne! - zachwycała się.

Pani Beata uśmiechnęła się do nas z wdzięcznością.

W trakcie jedzenia posiłku zadzwonił telefon. Odebrał Andrzej, ale zaraz przekazał słuchawkę Kubie:

- Maja się pyta, co będziecie robić po południu. Nudzi jej się w domu i chciałaby wziąć Maxa ze sobą.

Drzewo powiedział, że jeszcze się z nią dogadamy. Odłożył telefon i wrócił do stołu.

- Możemy iść na Ostrów Tumski. - zaproponował Marcin.

- Na pewno tam traficie? - spytał Andrzej.

- Paweł jest specjalistą od orientacji w terenie, na pewno już dokładnie wie, gdzie to jest. - przyznałam,

zgodnie z prawdą. Bilbo tylko się uśmiechnął.

Monika zadeklarowała, że umówiła się ze swoimi przyjaciółkami, więc poszliśmy bez niej. Gdy przyszliśmy

po Ajkę, zastaliśmy panią Beatę w doskonałym nastroju:

- Maja normalnie zasiadła ze mną do stołu i zjadła obiad. Jesteście niesamowici!

Wzruszyłam się. Dzięki nam, a w szczególności Kubie, jej stan jest coraz lepszy.

Idąc w kierunku Ostrowa Tumskiego, zagadałam do Drzewa:

- Chyba jednak jest szansa, że będziecie się przyjaźnić. - uśmiechnęłam się.

- Możliwe, ale, szczerze mówiąc, zacząłem ją traktować bardziej jak młodszą siostrę, niż przyjaciółkę.

Zresztą wszyscy w ten sposób ją postrzegamy.

Nie było mu przykro, gdy to mówił. Spytałam o to, więc wyjaśnił:

- Nie pamiętam już naszej przeszłości. Nie było to dla mnie na tyle ważne, żebym miał teraz to

wspominać. Wprawdzie to było niedawno, ale od tamtego

czasu inaczej postrzegam niektóre sprawy.

Zaskoczyła mnie ta wypowiedź. Tak mądrze brzmiała.

- Zacząłeś poważnie mówić. - podkreśliłam.

- Wiem, ostatnio czytam dużo filozoficznych książek. Paweł ma ich całkiem sporo.

- Bilbo??? - byłam coraz bardziej zdziwiona.

- Widzisz, ile jeszcze o nim nie wiesz. On ma bardzo "głębokie wnętrze".

Nie jestem przyzwyczajona do filozofii. Wychowałam się w domu dziecka, gdzie wszystko było

proste: tak albo nie. Tam nie ma innej opcji, albo posłuchasz opiekunki, albo nie. Tymczasem Paweł, a teraz także i Drzewo,

widzą wiele innych rozwiązań. Nie wszystko jest czarne lub białe, jest masa innych kolorów... Bo taki

był tok myślenia słynnych filozofów.

- Widzę, że to dla ciebie trochę skomplikowane. - zauważył Kuba.

Przyznałam mu rację.

- To nie jest takie trudne. My po prostu mamy oczy szeroko otwarte na świat, nad wieloma sprawami

rozmyślamy i zastanawiamy się. Dlatego się z tobą przyjaźnimy. Myślisz podobnie. A wielu ludzi

tego nie rozumie - uśmiechnął się.

Chyba właśnie Kuba wyjaśnił mi, na czym polegał mój problem z koleżankami w pierwszej klasie

gimnazjum. Coś w tym jest! Może mój sposób myślenia za bardzo się różnił od nich?

    * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Właśnie przechodziliśmy przez most prowadzący nas do celu. Maja szła zadowolona, zachwycała się i

pokazywała Pawłowi i Marcinowi różne obiekty. Kuba podszedł do niej i mówił jej coś o tych budynkach,

ona zaś słuchała w skupieniu. Bilbo więc zagadał do mnie:

- Słyszałem waszą rozmowę. I właśnie dlatego się przyjaźnimy, chociaż nie wiemy o sobie aż tak dużo.

Uśmiechnęłam się. Jak widać, trafiłam na wyjątkowych chłopaków.

- To może powiesz mi coś o sobie, żebym wiedziała. Co robisz na co dzień, oprócz czytania tych twoich

"filozofii"?

- Różne książki mnie interesują. Zaczynając od atlasów, a kończąc na wierszach. - zaśmiał się.

- Masz wszechstronne zainteresowania. - stwierdziłam.

- A ty nie?

- Ja tam nie zajmuję się niczym poważnym. W domu dziecka rzadko ma się czas tylko dla siebie. Ale, gdy

była taka okazja, lubiłam np. napisać jakieś dodatkowe wypracowanie do szkoły. To mi zawsze nieźle

szło. Ale raczej panie opiekunki nie pozwalały nam się nudzić.

- A teraz, jak mieszkasz u Andrzeja?

- Uczę się. No i czytam jego książki, ma dość dużą biblioteczkę. Często też odwiedzamy Maję.

Przerwaliśmy rozmowę, bo chłopcy zaproponowali krótki "postój" na ławce. Ostatnio nie sypał śnieg,

więc było sucho i można było sobie usiąść.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie przechodzący drogą chłopak w stroju wojskowym ( pewnie chodzi

na profil wojskowy w liceum ). Nie uszło to uwadze Mai. Łzy napłynęły jej z oczu.

- Tęsknię za tatą. Wciąż na niego czekam, a on nie wraca.

Postanowiliśmy odprowadzić ją do domu, żeby poczuła się lepiej, w swoim pokoju.

16 lutego

Wczorajsza sytuacja nie pozostała bez śladu. Pani Beata dzwoniła, że Maja znów cię pocięła. Ale tym

razem bardzo poważnie - musiała zadzwonić po pogotowie, bo dziewczyna zemdlała.

Jak najszybciej udaliśmy się z matką Mai do szpitala. Dziewczyna była już przytomna, ale osłabiona:

- Mamo, kiedy w końcu ten tata wróci, mówiłaś, że przyjedzie w listopadzie. - miała oczy pełne łez.

Pani Beata nie wiedziała, co powiedzieć. Akurat w tym momencie weszła pielęgniarka i poprosiła,

żebyśmy opuścili pacjentkę, bo będzie miała robione jakieś badania. Właściwie to nie wiem, co tu

badać, ale skoro nas wyprosili, to wyszliśmy.

Po południu dostaliśmy telefon od pani Beaty, że Maja jest w domu i chce się z nami zobaczyć. Gdy

przyszliśmy, zastaliśmy ją przy drzwiach. Oczekiwała nas zniecierpliwiona.

- Jak dobrze was znowu widzieć! Idziecie gdzieś teraz?

- Rano byliśmy na lodowisku, a teraz chyba nie będziemy nigdzie szli. - odpowiedział Kuba.

- To szkoda. Jutro jeszcze będziecie we Wrocławiu?

- Tak, wyjeżdżamy pojutrze rano. Możemy przedtem jeszcze cię gdzieś zabrać.

- Bardzo bym chciała! A gdzie byśmy mogli pójść?

- We Wrocławiu jest zoo? - spytał Marcin.

- Oczywiście, że jest. I to bardzo ładne i zadbane. - odpowiedziałam.

- Nigdy nie byłam w zoo, zabierzcie mnie tam!!! - zawołała z entuzjazmem Maja.

- Ja też chętnie pójdę. - odezwała się Monika.

- Nie ma problemu. A więc jutrzejszy dzień mamy zaplanowany. - powiedział Kuba.

Pożegnaliśmy się i wróciliśmy do domu. Monika znów była umówiona z przyjaciółkami, a Biały z Drzewem

mieli pomóc Andrzejowi w instalowaniu systemu do nowego laptopa. Wreszcie będziemy mieć komputer i

internet!

Tymczasem ja pokazałam Pawłowi zbiór książek Andrzeja. Jak się okazało, większość zna i przeczytał.

- Co będziecie robić przez resztę ferii? - spytałam.

- Na pewno postaramy się poznać tą kobietę, która była z moim wujkiem. A tak poza tym, to czekają nas

egzaminy gimnazjalne i wybór szkoły.

- Znaleźliście jakieś liceum we Wrocławiu?

- Na razie nie. Tylko, że nie będzie to takie proste, bo każdy z nas ma inny pomysł na życie. Marcina

kręci informatyka, mnie podróże, a Kuba to w ogóle jeszcze nie wie.

- Podróże??? Czyli, że co byś chciał robić?

- Zwiedzać świat, poznawać ludzi różnych narodowości. Mogę być np. przewodnikiem wycieczek. Jak wiesz,

nie mam problemu z rozpoznawaniem miejsc i orientacją w terenie.

- No tak. W takim razie do jakiej szkoły byś musiał iść?

- Raczej będzie to technikum, a nie liceum. Jak chłopcy umożliwią nam dostęp do internetu, to możemy

sprawdzić różne oferty szkół. Spróbujemy przy okazji znaleźć coś dla Kuby.

Skoro mamy szukać czegoś dla chłopaków, to ja też mogę się obeznać z tymi szkołami. W końcu za rok

będę musiała sama podjąć tą decyzję.

Ze znalezieniem szkoły z profilem informatycznym nie było najmniejszego problemu - w każdym mieście

taka jest. Gorzej poszło z czymś dla Pawła. Odszukał kilka interesujących propozycji, ale żadna do końca

go nie przekonała.

- Może w gimnazjum mi coś doradzą. Oni się lepiej na tym znają. I wiedzą, jakie mam umiejętności.

Kuba nawet nie podejmował się szukania. Zupełnie nie wie, co zamierza robić. Ma jeszcze trochę czasu,

powinien coś wymyślić. Mnie z kolei interesowało liceum o profilu humanistycznym - jeżeli nic

ciekawszego nie wymyślę, pójdę w takim kierunku.

Ciężko jest decydować w tym wieku, co się chce robić przez całe życie...

17 lutego

Jak już wcześniej obiecaliśmy, zabraliśmy Maję do zoo. Widok zwierząt cieszył ją jeszcze bardziej, niż

drzewka Bonsai. Kuba szedł cały czas koło niej i słuchał, jak dziewczyna zachwyca się choćby jedzeniem

banana przez małpę. Swoją drogą, Paweł podszedł do zwierzaka i w jakiś dziwny sposób nawiązał z nim

kontakt, co jeszcze bardziej fascynowało i rozśmieszało Ajkę. Małpa patrzyła na Bilba, jakby rozumiała

wszystko, co on mówi! Szczerze, byli nawet trochę podobni! Nie mogłam się powstrzymać i

powiedziałam to na głos - nie tylko Maja wybuchła śmiechem. Paweł tylko spojrzał na nas z politowaniem

i głupio się uśmiechnął.

Przez cały pobyt w zoo miałam obawy, czy znów coś nie zdołuje Mai. Zeszłym razem wydawało się, że

wszystko jest w porządku, a w jednej chwili jej nastrój się zmienił. Nie chcę, żeby kolejny raz

wylądowała w szpitalu.

- Dobrze się bawisz, Maju? - spytałam radośnie.

- Wspaniale! Najlepsza wycieczka, na jakiej kiedykolwiek byłam!

Na całe szczęście, dziś odprowadziliśmy ją w doskonałym humorze. Nic złego się nie wydarzyło, co

bardzo ucieszyło również panią Beatę.

- Dziękuję wam, że zajęliście się Mają.

- Cała przyjemność po naszej stronie, bardzo miło spędziliśmy razem czas. - odpowiedział Kuba.

- Wyjeżdżacie jutro? - spytała smutno Maja.

- Niestety. Ale może niedługo znów cię odwiedzimy. - odparł Drzewo.

- Byłoby super. Polubiłam was bardzo. - uśmiechnęła się.

- Przyjdziemy jeszcze wieczorem się pożegnać. Do zobaczenia!

     * * * * * * * * * * * * * * * * * *

- Jak myślicie, z Majką będzie wszystko w porządku? - spytała nas Monika.

- Nigdy nic nie wiadomo. Może nam się wydawać, że jest szczęśliwa, a potem nagle się potnie. - odpowiedział

smutno Kuba.

- Ale możemy mieć nadzieję. - pocieszył go Marcin.

Po obiedzie poszliśmy na spacer po mieście, bo potem chłopcy będą się pakować i pójdą wcześnie spać -

wyjeżdżają wcześnie rano. A to dlatego, że ojciec Kuby chciał z nimi spędzić trochę czasu! Koniecznie

muszą się zorientować, o co chodzi z tą kobietą, bo dyrektor zachowuje się coraz dziwniej.

- To nie jest normalne, trzeba coś z tym zrobić. - powiedział Kuba.

- Jak coś będziemy wiedzieć, to cię poinformujemy. Może będziesz mogła nam coś doradzić. - dodał Paweł.

- Tak zróbcie. Ale przy okazji myślcie nad szkołami, bo widzę, że zupełnie się w tym nie orientujecie,

a zostało wam niewiele czasu. - przypomniałam.

- Spokojnie, coś wymyślimy. - powiedział Kuba.

- Nie traktujecie tego poważnie? - spytałam zdziwiona.

- Czemu tak twierdzisz? Przecież nie musimy decydować w tej chwili. - Paweł był trochę poirytowany.

- Taki niby jesteś ciekawy świata, a siedzisz i nic nie robisz. Wrócicie do Bielska i co? Położysz się

przed telewizorem??? - zaczynałam się denerwować.

- Po co się wściekasz? Przeszkadza ci to, że mamy ciekawsze rzeczy do roboty, niż zamulanie nad

książkami??

- Chciałabym wiedzieć, co takiego zajmuje wam tyle czasu, że tak się śpieszycie do domu!

- Choćby chęć pomocy mojemu wujkowi. W dodatku ostatnio z babcią było nie najlepiej, więc

zamierzamy się dowiedzieć, co z nią.

- I co poza tym? Nagle dowiaduję się różnych rzeczy, o których nigdy nie słyszałam!

- Nie rozumiem, o co ci chodzi. Nie pytałaś mnie o takie sprawy. - kłótnię wciąż kontynuował Paweł.

- Czyli, że o wszystko się muszę dopytywać, sam mi nic nie powiesz?! Mówiłeś mi tylko o książkach, nic więcej.

Ukrywacie coś przede mną, czy co?!

- Możecie przestać wrzeszczeć?! To do niczego nie prowadzi! - przerwała Monika. Jednak Paweł mówił dalej:

- Skoro teraz się tym interesujesz, to wiedz, że mamy też innych kumpli, którzy lubią z nami spędzać

czas. Oni również mają swoje sprawy. Zaprzyjaźniliśmy się z tobą, Moniką no i z Mają, więc przyjechaliśmy

do was, stęskniliśmy się. Ale w Bielsku czekają na nas inni.

- Ciekawe, że teraz dopiero się o nich dowiaduję!

- Ty także nie opowiadałaś nam nic o swoich znajomych. Monika często spotyka się z

przyjaciółkami, a ty? Co robiłaś, gdy nas nie było?

Dlaczego on nic nie rozumie?! Aż chciało mi się płakać.

- Wybacz, że doprowadziłem cię do takiego stanu, ale może przez to zrozumiesz, że świat nie zamyka się

na nas i Mai.

- A co wy takiego robicie w tym Bielsku? - nie rezygnowałam z pytania.

- Powiem ci, że jest wiele różnych rzeczy. Chodzimy pograć w

piłkę, pojeździć na łyżwach, gramy na komputerach, do niedawna należeliśmy do harcerstwa...

- Tak??? Sam widzisz, nigdy o tym nie wspominałeś, więc...

- Więc co? Do czego ci to jest teraz potrzebne?

- Chce was dobrze znać, a wy mi o niczym nie mówicie!

- Była taka potrzeba?? Nie, nie przypominam sobie.

- Dobra, skończcie tą kłótnię, bo to wszystko jest bez sensu. - przerwał Kuba.

- Wybacz, Kalina. Ale proszę cię, przemyśl to. Może z tobą jest problem, a nie z nami. Nie wszystko

przecież kręci się wokół szkoły. Jeżeli chcesz skończyć jak wujek, który cały czas tylko pracuje i

nagle po latach przypomniał sobie o swoim synu i siostrzeńcu, to nie ma sprawy. Dla nas jednak

ważniejsi są przyjaciele i rodzina.

Nie odpowiedziałam. Mimo że problem dotyczył wszystkich, czułam niechęć tylko do Pawła. Czy jemu się

wydaje, że to jest takie proste? Nie rozumie tego, że przyszłość jest ważna, że interesuje mnie to, co

oni robią na co dzień? No tak, ja też nie rozumiem jego toku myślenia.

Andrzej przygotował kolację. Szybko zauważył, że coś było nie w porządku.

- Pokłóciliście się, czy jak? - zapytał.

Odeszłam od stołu, zaniosłam talerz i poszłam do sypialni. Znów chciało mi się płakać. Niby taka

drobnostka, a jednak dla mnie to wszystko jest ważne.

Do pokoju wszedł Andrzej. Usiadł koło mnie i powiedział:

- Wiem o wszystkim. Po co się kłócicie o byle co?

- Bo Paweł nie rozumie, że ja chcę coś więcej o nim wiedzieć. - odparłam krótko.

- Tyle to akurat wiem. Ale podobno zaczęło się od szkoły. Mówiłaś do nich, jakbyś była ich matką.

- Bo oni nie traktują tego poważnie! A dla mnie to jest istotne.

- Z tego, co wiem, to masz inny system wartości. Szkoła nie jest najważniejsza.

- W dodatku okazało się, że oni mają swoich przyjaciół w Bielsku, o których nic nie wiedziałam.

- A po co mieli ci mówić? Z nimi inaczej spędzają czas, znają się dłużej i może lepiej się rozumieją.

Ty jesteś zupełnie "z innej beczki".

Nie odpowiedziałam. Męczyła mnie już ta rozmowa.

- Paweł dobrze powiedział, może to z tobą jest problem. Monika ma przyjaciółki, a ty? Przecież

opowiadałaś ostatnio, że polubiły cię jakieś dziewczyny...

- Ale to nie to samo. Z chłopakami się przyjaźnię, a to tylko koleżanki.

- Nie wydaje ci się, że potraktowałaś ich jak swoją własność? Przemyśl to sobie.

I wyszedł. Jednak rozmowa z nim dała mi trochę do zrozumienia. Ze mną zawsze były problemy i, póki co, się to

nie zmienia...

18 lutego

Wstaliśmy wcześnie rano, bo musieliśmy odprowadzić chłopaków na dworzec i pożegnać się z Majką.

Dziewczyna rozpłakała się na nasz widok - będzie na pewno bardzo tęsknić za chłopakami.

Smutne było pożegnanie, a zwłaszcza w takiej atmosferze. Nie potrafiłam być życzliwa dla Pawła, więc w

ogóle się nie odezwałam do niego. Jak sam raz stwierdził, nie jest łatwym człowiekiem, o czym właśnie

miałam okazję się przekonać. Jak widać, nie lubi się uzewnętrzniać ze swoim życiem prywatnym. A ja?

Ze mną także jest coś nie w porządku. Chyba za bardzo przywiązałam się do niego...

Nie brakowało serdecznych pożegnań i uścisków. Czekaliśmy jeszcze na Pawła, który poszedł zapalić.

- Idź mu powiedz, że na niego czekamy. - powiedział do mnie Kuba.

Niechętnie poszłam za budynek dworca, gdzie znalazłam Bilba.

- Chłopcy chcą, żebyś już przyszedł, bo na ciebie czekają. - powiedziałam beznamiętnie.

On zaś powiedział:

- Wiem, jak się czujesz. Ale dam ci czas, żebyś przestała "zabijać mnie wzrokiem". Nie wiem, czy brakuje

ci przyjaciół, czy jesteś zazdrosna... Ale nie musisz, nie mam żadnej bliskiej koleżanki. - uśmiechnął

się i wyrzucił papierosa.

Wkurzyło mnie to, co mi powiedział. Myśli sobie, że wszystko o mnie wie i to ja jestem zazdrosna o jego

znajomych, ciekawe stwierdzenie. Zobaczył moją obrażoną minę, więc podszedł i dodał spokojnym tonem:

- Nie obrażaj się za to, że mówię ci prawdę. Ja też nie jestem bez winy, ale przyznaję ci się do

tego i przepraszam. Głupia sprawa. - podał mi rękę, ale nie odwzajemniłam tego gestu.

- Znam cię i wiem, że nie jesteś na tyle dziecinna, żeby stroić fochy z byle powodu. Proszę cię,

przemyśl sobie to wszystko na spokojnie.

I odszedł w kierunku chłopaków, a ja poszłam za nim. Gdy pociąg nadjechał, pasażerowie po kolei wsiadali.

Paweł, przechodząc koło mnie, wsadził mi coś do kieszeni. Był to łańcuszek i wisiorek w kształcie

połowy serca. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem, a on pokazał na swojej szyi identyczny. Uśmiechnął się

serdecznie i wsiadł. Gdy pociąg ruszył, chłopcy machali nam jeszcze przez okno. Kiedy Paweł znów na mnie

popatrzył, coś zmusiło mnie do odwzajemnienia uśmiechu. I co on sobie teraz pomyśli?!

Wiem jedno - jak powiedział sam Bilbo, obraziłam się na niego, bo powiedział mi prawdę. Czuję się

samotna, potraktowałam go, jak własność i byłam zazdrosna o jego znajomych. To wszystko jest proste.

Ale co oznacza ten naszyjnik???

19 lutego

- Co to masz na szyi? - spytała, ciekawska jak zwykle, Monika podczas śniadania.

- Nic takiego, nie ważne. - schowałam wisiorek pod koszulkę. Czułam dziwną potrzebę, żeby mimo wszystko go założyć.

Andrzej popatrzył na mnie i uśmiechnął się serdecznie. Po spojrzeniu można było się domyślić, że miał z

tym coś wspólnego!

- Czemu nie chcesz pokazać? To jakaś tajemnica, czy co? - nie dawała za wygraną.

- Ty lepiej jedz, a nie gadaj tyle. - odparłam ze śmiechem. Wrócił mi dobry humor. Czyżby to z powodu

wisiorka? Nie, na pewno nie, niemożliwe...

    * * * * * * * * * * * * * * * *

Zostały już tylko 3 dni ferii. Szkoda, że tak szybko czas leci. Lada moment rok szkolny się skończy,

chłopcy opuszczą gimnazjum... i znów oni! O czym nie myślę, są w to "wplątani" oni! Cały mój świat kręci

się wokół nich! Muszę sobie wreszcie znaleźć innych przyjaciół...

Monika błagała mnie, żebym poszła z nią do sklepu z ubraniami, bo chciała sobie kupić nowe trampki -

jak stwierdziła, "takie są teraz modne, wszystkie dziewczyny je noszą". Ja akurat kieruję się tylko

i wyłącznie własnymi upodobaniami, więc ludzie czasem dziwnie na mnie patrzą. Andrzej już dawno zadbał

o to, żebym kupiła sobie ładniejsze ubrania niż te z domu dziecka, w których dotychczas chodziłam, ale

stylem niewiele się różnią, raczej jakością.

Chodziłyśmy po całym sklepie chyba z godzinę, zanim Monika wybrała pięć par butów, z których miała wybrać

jedną. W międzyczasie jeszcze oglądała koszulki i torebki, co zajęło jeszcze więcej czasu. No cóż, takie

są zazwyczaj dziewczyny.

Stałam akurat przy drzwiach, gdy weszła grupka ludzi z mojej klasy. Była wśród nich moja koleżanka

Kasia, taka jedna Aneta, za którą niezbyt przepadam, jej starszy o rok chłopak Łukasz oraz Agnieszka i

Dominik ( oni też są w porządku ). Pierwsza zauważyła mnie Kaśka:

- Cześć, Ania! Co tu robisz?

- Cześć, przyszłam z Moniką, chciała sobie jakieś buty kupić.

- Czyli musisz ją niańczyć? - spytała, niby niepozornie, ale złośliwie Aneta.

- Nie, ale skoro mnie poprosiła, to z nią poszłam. - odparłam.

- Co chciałaś sobie kupić, kochana? - Łukasz spytał swoją dziewczynę tak "uroczym" tonem, że aż zachciało

mi się wymiotować. Zresztą nie pierwszy raz w ich towarzystwie.

- Jeszcze nie wiem, muszę się rozejrzeć. - odpowiedziała w tym samym stylu.

Dominik stał za nimi i pokazał gestem, że jego chyba też to wprawia w obrzydzenie. Zaśmiałam się, więc

Aneta dziwnie na mnie spojrzała.

- Śmieję się z Agnieszki, zrobiła taką dziwną minę. - usprawiedliwiłam się. Akurat w tym momencie

wyraz twarzy zdziwionej dziewczyny faktycznie był zabawny.

Nagle Aneta zauważyła mój naszyjnik.

- Co masz na szyi, pokaż! Ładny wisiorek, ciekawe, kto ci go dał... - powiedziała trochę szyderczo.

- Dziękuję. Nieważne od kogo, ale jest cenny. - odpowiedziałam z uśmiechem. Łukasz spojrzał na to z lekkim

niepokojem, nie rozumiem, dlaczego.

- Widziałam cię raz z grupką chłopaków, nie dał ci tego któryś z nich? - dopytywała się złośliwie.

- Jak już mówiłam, to nieistotne. - wciąż byłam miła, ukrywałam niechęć do niej.

Widziałam jednak, że nie była zadowolona z tej odpowiedzi. Coś jej nie pasowało w tym, z czymś miała

problem, podobnie, jak Łukasz.

- A ta dziewczyna - co to za jedna?

- Maja, moja stara koleżanka ze szkoły.

- Hm, nie widuję jej za często...

- W mieście jest wielu ludzi, nie każdego spotykasz codziennie. - odpowiedziałam, również trochę złośliwie.

Taka była Aneta - trzeba było walczyć z nią jej własną bronią, wtedy opadały jej ręce.

Po co mam jej mówić o chorobie Majki? Żeby plotkowała o tym? Nie, na to na pewno bym nie pozwoliła.

Właśnie podbiegła Monika, trzymając w ręku wybraną parę trampek. Pożegnałam się z wszystkimi i podeszłam

do kasy. Dominik jeszcze szepnął mi do ucha:

- Przyjdź o 15 pod szkołę. - uśmiechnął się, więc ja też. Ciekawe, czemu nagle zechcieli się ze mną

spotkać, skoro nigdy tego nie robili. Pomyślałam jednak, że może to być coś ważnego.

Przez całą drogę do domu Monika opowiadała o tym, jak to długo szukała tych wyjątkowych trampeczek, że

są tanie, jak na firmowe buty, itp., itd. Skoro było w tym szukaniu i kupowaniu tyle emocji, trzeba było

z kimś się nimi podzielić.

O godzinie 15 przybyłam na ustalone spotkanie. Był tam Dominik z Kaśką.

- Cześć, dobrze, że jesteś, już myślałem, że nie przyjdziesz.

- Przepraszam, jeśli się spóźniłam, nie mam zegarka przy sobie. Czemu mieliśmy się tu spotkać?

- A jak myślisz - widziałaś, jak Aneta i Łukasz się zachowywali?

- Tak, jak zwykle, nie widziałam w tym nic dziwnego. - stwierdziłam.

- No, nie wiem, twój wisiorek dał im dużo do myślenia...

- Nie rozumiem. - przyznałam.

- Chodźcie gdzieś usiąść, wyjaśnimy ci wszystko.

Poszliśmy w kierunku parku, gdzie nie brakowało ławek. Wprawdzie niedawno padał śnieg, ale kto by się

tam przejmował wilgotnym siedziskiem. A przynajmniej nie grupa nastolatków.

- Związek Anety i Łukasza przeżywał ostatnio dość poważny kryzys. - zaczął Dominik. - Chłopak zaczął

często zwracać uwagę na inne dziewczyny, co, oczywiście, nie podobało się jego "Skarbowi". On

nie widział niczego dziwnego w nierzadkich i długich rozmowach ze znienawidzonymi przez Anetę

"koleżankami". I jak to bywa w słynnych filmach, Łukasz próbował później udowodnić swojej "jedynej", że kocha

tylko ją - kupował jej kwiaty, prawił komplementy, itp.

- To znaczy, że można jeszcze bardziej sobie słodzić??? - nie umiałam w to uwierzyć.

- Jak widać, tak. Zapewne wiesz, że nie należysz do uwielbianych przez Anetę dziewczyn.

- Trudno nie zauważyć. - stwierdziłam.

- Gdy spacerowaliśmy wszyscy razem po mieście, widzieliśmy waszą grupę. Jej oczywiście nie spodobał się

widok ciebie i całkiem niebrzydkich chłopaków. Zwłaszcza zainteresował ją ten rudy.

- On??? Ale on akurat nie jest w ogóle ładny! - zaśmiałam się. Paweł nie należy do ideałów piękna, choć też nie jest brzydki.

- Możliwe, ale widziała, że z nim najwięcej rozmawiasz. To zwróciło jej uwagę.

- I co z tego?

- A to, że wysłała Agnieszkę, żeby was podsłuchiwała. Zdaje się, że mówiliście coś o książkach i o przyjaźni...

- Możliwe, że tak było. - odparłam.

- Wróciła do nas i powiedziała, że "chyba jesteście sobie bliscy, bo rozmawiacie na takie tematy" i tak

dalej. Anetę trochę to zirytowało. Łukasz także nie był zadowolony.

- Dowiedzieliście się, dlaczego? - spytałam.

- Właśnie o to chodzi. Kiedy byli skłóceni, Łukasz podobno okazywał zainteresowanie tobą...

- Że co??? - zaskoczyło mnie to.

- Ale myślę, że głównie dlatego, żeby wzbudzić zazdrość w Anecie. W tej chwili niby wszystko między nimi

ok, ale wciąż rozglądają się za kimś, dzięki komu mogliby zrobić na złość drugiemu. W tym wypadku wybrali was.

- Ale to jest głupie! - przyznałam.

- Nawet bardzo głupie. Nie wiem nawet, czy oni się jeszcze kochają.

- Na pewno nie. Gdyby tak było, nie robiliby sobie krzywdy w ten sposób. Czemu po prostu się nie rozstaną?

- Chcą sobie robić na złość, widzą w tym jakiś cel. Zresztą nie chcą nagle "ogłaszać światu", że ich

miłość się skończyła. Boją się, że ludzie będą ich obgadywać.

- Tak, bo teraz w ogóle nikt o nich nie mówi. - powiedziałam ironicznie.

- Też prawda. Właśnie dlatego zaniepokoił ich ten wisiorek - on miał oko na ciebie, a ona na tego twojego

kolegę. A jeśli mogę spytać, od niego dostałaś ten naszyjnik? - spytał.

- Tak, to akurat prawda. - wyznałam.

- No właśnie. Mają powód do niepokoju.

- I co ja mam z tym zrobić? - spytałam.

- Najlepiej nie gadaj z Łukaszem - żeby Aneta ci głowy nie urwała. Oczywiście wiedzą o tym, kto kogo

ma na oku, ale udają, że wszystko jest w porządku.

- Dobra, będę go unikać. A czemu wy w ogóle się z nimi zadajecie?

- Do niedawna Agnieszka przyjaźniła się z nami, ale teraz bardziej zaczyna wzorować się na zachowaniu Anety. A

my z Kaśką poznaliśmy w międzyczasie "parę" i luźne relacje pozostały między nami.

- Dzięki, że mi to mówisz. Jesteś w porządku. - uśmiechnęłam się.

- Nie ma sprawy. Lubię cię i nie chcę, żebyś miała kłopoty.

- Ja też nie popieram Anety i Łukasza. - odezwała się Kaśka. Do niej, od kiedy ją poznałam, mam zaufanie.

Zaproponowali mi wyjście jutro na lodowisko. Z chęcią się zgodziłam. Pożegnałam się z nimi i poszłam

do domu.

- Gdzie byłaś tak długo? - spytał Andrzej.

Stwierdziłam, że dotąd przed nim nigdy nic nie ukrywałam, więc opowiedziałam mu o wszystkim.

- Jakaż ta młodzież jest dzisiaj dziwaczna! - zaśmiał się.

Oczywiście, w tym wszystkim nie mogło zabraknąć Pawła. Trochę nieswojo mi było mówić innym o tym

wisiorku. Sama nie do końca rozumiem znaczenie tego prezentu. Przecież zawsze byliśmy tylko

przyjaciółmi. A w dodatku wciąż jesteśmy skłóceni...

        * * * * * * * * * * * * * * * *

Wieczorem zadzwonił do nas Kuba. Rozmawiałam z nim chyba ze 2 godziny! Przez ten czas, który spędzili

po przyjeździe w Bielsku, zdążyli prawie wszystkiego się dowiedzieć o tajemniczej kobiecie:

- Ojciec nie chciał nam nic powiedzieć, ale zdradził go włączony komunikator na komputerze. Przed

wyjściem z domu pozwolił nam skorzystać z laptopa, a że była wyświetlona rozmowa, nie mogliśmy się

powstrzymać, żeby nie przeczytać.

- I czego się dowiedzieliście?

- Z tej "uroczej" pogaduszki wywnioskowaliśmy, że pani Aleksandra Mora jest młodą nauczycielką matematyki,

świeżo po studiach, mieszka w Smolcu - to podobno jakaś wieś pod Wrocławiem...

- Wszystko kręci się wokół Wrocławia! Jaki ten świat jest mały! - przerwałam.

- Przyjechała do naszej podstawówki w Bielsku w ramach jakichś praktyk. W tej miejscowości też jest

szkoła, ale jest tam za dużo nauczycieli i praktykantów. A że ma rodzinę w Bielsku, przyjechała i

poznała pana dyrektora...

- No tak, teraz to już jest jasne. Wiecie coś jeszcze?

- Pisała coś, że musiała zostawić syna z babcią.

- Skąd się wziął syn?

- A jak myślisz - rozwiedziona "pani magister". Rozmawiali też o tym - że niby jej mąż był kompletnym prostakiem i

półgłówkiem, więc nie mogła go znieść. Typowe poglądy nauczyciela.

- Z tym się zgodzę. - musiałam to przyznać, wciąż żywię nienawiść do belfrów.

- Podobno ten syn chodzi do gimnazjum we Wrocławiu. Nie znasz żadnego "Mora"?

Wtedy dopiero mnie olśniło:

- O kur....cze! Pewnie, że znam, Łukasz się nazywa!

- O, dobrze wiedzieć, dzięki. Poza tym, to słodzili sobie i umawiali się na najbliższe dni. Postanowiła

zostać na jakiś czas i, być może, przeprowadzić się do Bielska! Ja tego nie przeżyję!!

- Czemu? Jest aż tak źle?

- "Źle", to mało powiedziane - jak widzę te rozmowy, to nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. Jeżeli

przy tej kobiecie powiem "tu pisze" zamiast "tu jest napisane", to chyba wyrzuci mnie z domu! A

mojemu ojcu podoba się taka wykształcona "pani magister".

- Dlaczego ma cię z domu wyrzucać? Chyba nie zamierza mieszkać z wami?

- Tego nikt nie wie. Nie mogę przypuszczać, że to niemożliwe.

- No to masz problem. - stwierdziłam.

- Najlepsze jest to, że rozmawialiśmy z mamą od Marcina ( swoją drogą, bardzo sympatyczna kobieta ),

która całkowicie się z nami zgadza - to wszystko jest niepoważne!

- Może właśnie powinni być ze sobą...

- Tak myślisz??? Dziewczyno, ona jest od niego 10 lat młodsza, rozumiesz?! 10 lat!!!

W tej chwili nie mogłam się nie zgodzić z Kubą. Co temu dyrektorowi nagle odbiło???

         * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Po tej burzliwej rozmowie zaczęłam zastanawiać się nad Łukaszem - lepiej, żeby został, czy się przeprowadził?

Gdyby nie wyjechał, dalej trwałby ten "związek" z Anetą, mogłabym być "niewłaściwie" przez niego traktowana; z kolei

jakby go tu nie było, zapewne spotkałby na swojej drodze Pawła, a jego dziewczyna czułaby jeszcze

większą nienawiść do całego świata. Możliwe, że przesadzam, ale obie opcje mogą być "niebezpieczne".

Wszystko zależy od tego, jak się sprawy potoczą.

Łukasz jest synem nowej sympatii dyrektora - jaki ten świat jest mały!!!

        * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Zapomniałam wspomnieć o jednej ważnej rzeczy - rozmowa z Kubą musiała, oczywiście, nawiązać do pewnej

osoby:

- Wiesz, Paweł się pytał, co tam u ciebie, czy wszystko w porządku. - powiedział niepewnie.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Z jednej strony nie pogodziłam się z Bilbem, wciąż ta sprawa jest

niewyjaśniona; z drugiej zaś nie czuję żadnej niechęci do niego, nie jestem obrażona, w dodatku ten

wisiorek... Nie, nie mogę się rozklejać, jesteśmy skłóceni i tak muszę traktować tą sprawę. Dlatego

odpowiedziałam z powagą:

- Możesz mu powiedzieć, że mam się świetnie, spotykam się ze znajomymi z klasy i ogólnie jest ok.

- Dobra, przekażę mu. - odparł niepewnie.

Specjalnie tak powiedziałam - niech wie, że mam przyjaciół, z którymi spędzam czas, a on nie jest mi

do niczego potrzebny. Nie chcę być wredna, ale nie mogę też tak po prostu udawać, że nic się nie stało.

Skoro nie mówił mi o swoich kumplach, a też nie muszę informować go o Anecie i Łukaszu.

20 lutego

Bardzo miło spędziłam czas na lodowisku. Dominik i Kaśka są naprawdę sympatycznymi ludźmi. Cieszę się,

że wreszcie znalazłam w nowej szkole przyjaciół.

Około południa odwiedziłam Majkę. Wprawdzie niechętnie wychodziła z domu, ale normalnie jadła, rozmawiała

z matką. Cieszę się, że aż tyle udało nam się osiągnąć.

- Coraz ładniej malujesz! - pochwaliłam jej nowe dzieło przedstawiające drzewko Bonsai.

- Gdybyście mi go nie pokazali, nie wiedziałabym, jak wygląda. Ten obrazek zawdzięczam wam. - uśmiechnęła się.

- Ale twój talent też był tutaj bardzo potrzebny. - przyznałam.

- Możliwe. Co masz na szyi, mogę zobaczyć? - kolejna osoba o to pyta, trochę to jest wkurzające.

- Widziałam taki sam u Pawła na szyi...

- Tak, wiem, on mi dał. - powiedziałam szybko. Nie miałam ochoty na ten temat rozmawiać.

- Wy nie jesteście tylko przyjaciółmi, prawda? - spytała.

Przez dłuższą chwilę nic nie mówiłam. Sama nie znam odpowiedzi...

- U ciebie ostatnio wszystko dobrze? - zmieniłam temat.

- Raczej tak. Codziennie wychodzimy z Maxem na krótki spacer. Wiesz, ten świat nawet nie jest taki

zły...

Pocieszyło mnie to bardzo. Maja wreszcie zachowywała się coraz normalniej!

W tym momencie dostrzegłam na ekranie jej komputera zdjęcie żołnierza. Wyglądał identycznie jak ten, którego

jakiś czas temu narysowała.

- Kto to jest? - spytałam.

Ajka szybko podbiegła do biurka i zgasiła monitor. Zrobiła się trochę czerwona po twarzy.

- Nie rozmawiajmy o tym, proszę cię.

- Dobrze, w porządku. - odparłam grzecznie.

A więc wciąż tęskni za ojcem, wciąż na niego czeka. A co jeśli nagle dowie się prawdy? Nawet wolę nie myśleć,

co by wtedy zrobiła.

Wreszcie zdobyła się na to, żeby mi się zwierzyć. Wyciągnęła z szuflady różaniec i pokazała mi go.

- Proszę cię, nie mów nikomu o tym, że go mam. Nawet mama o nim nie wie. Wiesz, zanim tata wyjechał,

dał mi go w tajemnicy i obiecał, że niedługo wróci. To było półtora roku temu. Mówił, że dostał go

kiedyś od swojego ojca. Jest to najcenniejsza rzecz, jaką mam.

Wzruszyło mnie to. Dziewczyna tak bardzo pokochała swojego przybranego tatę, tak bardzo chciałaby go

teraz zobaczyć.

- Codziennie modlę się o to, żeby nic mu się nie stało i szczęśliwie do nas wrócił.

W tym momencie poczułam chyba taki sam ból w sercu, jak Maja. Ta sytuacja jest okropna, wręcz straszna.

Kiedyś wreszcie się dowie, nie będzie czekać w nieskończoność. Ale co wtedy?

22 lutego

Dziś pierwszy raz po feriach przyszliśmy do szkoły. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie zachowanie

Łukasza - za każdym razem, jak na niego spojrzałam, uśmiechał się dziwnie, zagadywał do mnie,

pożyczył długopis, chociaż miałam swój...

Robił to dyskretnie, żeby Anecie nie rzuciło się to w oczy. O dziwo, nie zauważyła w jego zachowaniu

niczego innego, niż zwykle.

24 lutego

Dziś Anetki nie było w szkole, więc Łukasz wykorzystał okazję, żeby się ze mną "zaprzyjaźnić". Możliwe,

że się mylę, ale wydaje mi się, że jest całkiem miły i sympatyczny, zupełnie niepodobny do swojej

dziewczyny. Dominik i Kasia również byli nieco zaskoczeni tym zachowaniem. Może Aneta negatywnie na niego

wpływa?

Ostatnio miewałam problemy z matematyką, co nie uszło jego uwadze.

- Jeżeli chcesz, mogę ci pomóc w nauce. - zaproponował.

- Skoro się znasz na tym...

- To przyjdź do mnie, oprócz babci nikogo nie ma w domu.

- Nie lepiej spotkać się w parku? - próbowałam go przekonać.

- Ale jest zimno...

- No i co? Na świeżym powietrzu dobrze jest się uczyć. - musiałam wymyślić jakiś argument.

- No dobrze, skoro nalegasz... - powiedział zrezygnowany.

Dlaczego aż tak zależało mu na tym, żebyśmy uczyli się u niego? Boję się być z nim sama, zwłaszcza w

jego domu. Jeszcze zrobiłby coś niepożądanego...

Powiedziałam o tej sytuacji Dominikowi i Kasi.

- Dobrze, że się nie zgodziłaś. Lepiej mu nie ufać. - stwierdził chłopak.

- Możliwe, że nie jest taki, jak Aneta, ale pewności nie mamy. - dodała Kaśka.

Nagle odczułam dziwną potrzebę rozmowy z Pawłem. Jednak szybko odrzuciłam tą myśl, po co mi on?

26 lutego

Po lekcjach spotkaliśmy się z Łukaszem w parku. Trochę obawiałam się tego spotkania, ale pocieszył mnie

widok dość dużej liczby ludzi - jestem bezpieczna.

Próbował coś mi tłumaczyć, ale nie bardzo starałam się rozumieć cokolwiek. Nudziło mnie to.

- Widzę, że nie jesteś za bardzo zainteresowana tą matematyką. - stwierdził.

- Nigdy za nią nie przepadałam. - odparłam.

- Nie musimy się uczyć, możemy pogadać. - zaproponował.

- A niby o czym?

- Tak ogólnie, o wszystkim. Wiesz, mnie tak naprawdę niewiele łączy z Anetą.

- Nie zauważyłam. - odparłam głupio.

- Jestem z nią, żeby nie było jej przykro. Nie chcę jej skrzywdzić.

- Dziwne rozumowanie. - skomentowałam.

- A ty? Masz kogoś bliskiego?

Zastanowiłam się chwilę i odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Owszem, są tacy ludzie.

- Chodzi mi o jedną osobę...

- Też taki ktoś jest. A zresztą po co się głupio pytasz? - mówiłam do niego szczerze, bez skrupułów.

- Z ciekawości. - odpowiedział i zaczął przyglądać się mojemu wisiorkowi. Zirytowało mnie to.

- Może ty też spróbuj sobie znaleźć kogoś innego.

- Staram się szukać... - odparł. Widziałam, że nie był zadowolony z tego, co mu przed chwilą powiedziałam.

- Czemu mówisz do mnie w ten sposób? - spytał nagle.

- Bo rozmawiamy o głupich rzeczach. - odpowiedziałam.

- Dla mnie to ważne.

- Ale po co mi to wszystko mówisz??

- Bo cię lubię. - uśmiechnął się. Zaczynało mi się to wszystko coraz mniej podobać.

Chwycił mnie za rękę, ale gwałtownie ją odsunęłam i szybko wstałam.

- Wiesz co, muszę już iść, śpieszę się na obiad. Cześć! - palnęłam i pobiegłam w kierunku domu.

Chciałam jak najszybciej uciec od tego miejsca. Co on sobie w ogóle wyobraża?! Wprawdzie nie zrobił

niczego złego, ale ja już tam znam te gesty. Niech sobie idzie do swojej Anetki, żeby "nie robić jej

krzywdy". Co za... nawet wolę nie mówić, kto.

Wróciłam do domu. Zastałam Monikę siedzącą przy stole.

- Fajny ten Łukasz? - spytała.

- O co ci chodzi?

- No ten, co z nim w parku byłaś.

Byłam zmieszana. Skąd ona o tym wie?

- Przechodziłam tamtędy z koleżankami. Nie wiedziałam, że się przyjaźnicie...

- Bo się nie przyjaźnimy. Nie mam z nim nic wspólnego. - powiedziałam stanowczo.

Andrzej był w kuchni i za jakieś kilka minut przyniósł gotowy obiad - naleśniki z dżemem. Nie jestem

wielbicielem tego dania, ale odruchowo zjadłam całą porcję.

- Skąd u ciebie taki apetyt? - spytał zadowolony Andrzej.

- Sama nie wiem. - zaśmiałam się.

Byłam po prostu zestresowana po tym niefortunnym spotkaniu w parku, co sprawiło, że zrobiłam się

głodna.

- Kuba dzwonił, chce z tobą porozmawiać. - rzekł Andrzej.

Zatelefonowałam więc do niego. Odebrał od razu.

- Cześć, dobrze, że dzwonisz. Ojciec zapoznał nas z tą całą Aleksandrą!!!

- Serio??? I jaka ona jest?

- Okropna!! Mówiła do nas, jakbyśmy mieli po pięć lat. W ogóle tata przedstawił ją, jako "nowego

członka rodziny". Wyobrażasz to sobie?!

- Czyli, że ona się wprowadzi?!

- Najprawdopodobniej jeszcze przed wakacjami. Na razie chce zarobić trochę pieniędzy, a potem jeszcze porozmawiać

ze swoim synkiem. W dodatku powiedziała, że ten bachor będzie z nami mieszkał!!!

- Nie zazdroszczę wam. Mam tu z nim trochę problemów.

- Tak??? Jaki on jest?

- Wiesz, sama nie wiem. Ja przynajmniej nie jestem do niego przekonana. - przyznałam.

- Nie ma innego wyjścia, musimy się wynieść z domu. Jak nie do internatu albo mieszkania, to

przeprowadzamy się do Marcina. Nie zniesiemy tej baby!

- Naprawdę jest aż tak źle?

- Ona już zamierza prowadzić nam domowe lekcje z matematyki, przemeblować nasz pokój, żebyśmy mieszkali

razem z tym całym Łukaszem, posłać nas do jakiegoś prywatnego liceum dla naukowców... nie, ja tego nie

zniosę, Paweł tym bardziej. Już i tak ma z nią na pieńku...

- Bilbo??? Co takiego zrobił?

- Jak ona przedstawiła te swoje plany na przyszłość, nie wytrzymał - wkurzył się i powiedział, że on nie

zamierza żyć w takich warunkach i się wyprowadza. Pani magister oburzyła się niezmiernie i stwierdziła,

że musi "odpowiednio wychować" Pawła.

- To jest chore!!! - stwierdziłam.

- W dodatku ta Mora chce na Wielkanoc być razem z dyrektorem, ale ja nie zniosę jej towarzystwa.

Myśleliśmy o ty, żeby pójść do Marcina. Ojciec tylko wzruszył ramionami, za to matematyczka była

oburzona. Musiała się zgodzić, mój tata jest naszym opiekunem, nie ona, więc on decyduje o nas.

- Przykro takie coś słyszeć. Współczuję wam. - powiedziałam smutno.

- Nie przejmuj się tym, mi nie zależy na relacjach z ojcem. Pawłowi tym bardziej.

- I to jest właśnie najbardziej przykre. Rodzina powinna się jednoczyć, a nie dzielić, zwłaszcza taka

mała.

- Możliwe, ale skoro tata nie chce, to nie będę się wciąż narzucał.

- A co tam u waszej babci? Wszystko w porządku?

- Właśnie nie za bardzo. Znów ostatnio miała jakieś bóle pleców. Chyba czeka ją kolejna operacja

kręgosłupa.

- Jak wy w ogóle dajecie radę? Wszystko wam się przewraca do góry nogami.

- Tak to w życiu bywa. Ludzie za to mają inne problemy, często o wiele gorsze. Ważne, że mamy siebie

nawzajem. Jest Paweł, Marcin, Piotrek, Michał... no i wy.

- Kim są Piotrek i Michał? - spytałam z ciekawości.

- Kumple ze szkoły. Jest ich jeszcze kilku.

- Aha, ok.

- A ty masz tam kogoś?

- Tak, zaprzyjaźniłam się ostatnio z takim Dominikiem i Kasią.

- To fajnie. Wiesz, Paweł się dopytywał i trochę martwił...

- Powiedz mu, że nie musi. Dobrze sobie radzę. - odparłam zdecydowanie.

- Dalej masz na niego focha?

- Nie chcę o tym gadać.

- Dobra, jak tam chcesz. Masz pozdrowienia od niego.

- Dzięki. Pozdrów Marcina.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilę. A więc Paweł się mną interesuje! Ciekawe, że tak dużo chce o mnie wiedzieć.

Gdybym ja spytała, co u niego, niczego bym się pewnie nie dowiedziała. A może przesadzam?

Teraz to nieistotne. Wreszcie chłopcy znajdą powód, żeby zainteresować się szkołą średnią. A więc

jednak miałam rację - nie mogą zostawiać tego na ostatnią chwilę. Mam ochotę powiedzieć "A nie mówiłam?",

ale nie ma tu Pawła. Zrobiłby tą swoją głupią minę...

27 lutego

- Obraziłaś się na mnie, czy co? - spytał Łukasz, gdy weszłam do szkoły.

- Nie, dlaczego? - udawałam zdziwioną.

Pociągnął mnie za rękę w głąb szatni, gdzie nikogo nie było.

- Czemu nie dasz mi szansy? - spytał błagalnym tonem.

- Bo nie chcę! Daj mi spokój! - odpowiedziałam stanowczo.

- Gdyby nie ten gość, nie traktowałabyś mnie tak. - znów spojrzał na wisiorek.

- Nie powinno cię to obchodzić. Idź sobie do swojej Anetki!

Odeszłam do swojej szafki, żeby powiesić kurtkę i przebrać buty. Co go opętało? Zwariował, czy co?!

Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zagadać do przechodzącej obok Anety:

- Cześć. Wiesz co, lepiej pilnuj swojego chłopaka, bo ostatnio dość często narzuca się innym.

Nie zdążyła nic powiedzieć, bo szybko wybiegłam z szatni. Akurat napotkałam na swojej drodze Kasię.

Opowiedziałam jej wszystko o Łukaszu.

- Lepiej trzymaj się od niego z daleka. On zaczyna świrować, przerasta go to wszystko.

- Chyba nawet wiem co...

Postanowiłam, że skoro mam całkowite zaufanie do Kasi, opowiem jej, bez zbędnych szczegółów o

relacjach jego mamy z ojcem mojego kumpla i planowanej przeprowadzce.

- Na pewno się tym bardzo przejmuje. Jest strasznym mamisynkiem, będzie zazdrosny o tego dyrektora.

- Tak myślisz?

- Sam mówił, że odkąd nie mieszkają z ojcem, "mamusia częściej zajmuje się swoim małym synusiem". -

powiedziała z kpiną.

- Mówił ci o tym?

- Tak, w końcu do niedawna bardzo się przyjaźniliśmy, więc każdy z każdym rozmawiał.

- Myślisz, że to dobrze, że on się przeprowadza?

- Chyba tak. Może Aneta zacznie zachowywać się inaczej. A ty będziesz miała spokój.

Polubiłam tą Kasię - cały czas bezinteresownie mi pomaga, nie oczekuje niczego w zamian. W ogóle jest

miła i sympatyczna, można z nią o wszystkim porozmawiać. Dominik również jest zaufaną osobą.

5 marca

Małymi krokami zbliżają się święta - Łukasz podobno ma przyjechać do Bielska. Ciekawe, jak zareagują na

niego chłopcy. Dobrze, że mnie przy tym nie będzie.

Z Mają cały czas wszystko w porządku. Wychodzi z Maxem na spacery, regularnie je, nawet czytała ostatnio

książkę! Jedyne, co może niepokoić, to nieustanna tęsknota za ojcem. Musiałaby go znów zobaczyć, żeby

poczuć się prawdziwie szczęśliwym człowiekiem.

Z kolei Monika jakiś czas temu zapisała się na treningi gry w piłkę ręczną. Wreszcie będzie miała okazję

wyładować swoje nakłady energii. Ostatnio jej ciągłe gadanie i bieganie po całym domu bywało męczące.

10 marca

Dziś Łukasz miał wyjechać na święta do Bielska. Szczerze mówiąc, jestem bardzo ciekawa tego, jak potoczy

się jego spotkanie z Kubą i Pawłem.

Wychodząc ze szkoły, zauważyłam, że Łukasz, zamiast wracać z Anetą, rozmawiał z jakimś mężczyzną. Chudy,

ubrany w poniszczone ciuchy, nieogolony... zupełnie jak jeden z tych biedaków, którzy odwożą wózki pod

sklepem! Ciekawe, co on ma wspólnego z Łukaszem.

Specjalnie przeszłam zaraz obok nich, żeby usłyszeć choć część rozmowy. Mężczyzna dał mu do rąk małe

pudełeczko, obwiązane kokardą. Łukasz nie miał przy tym zadowolonej miny.

- Przepraszam cię, że tak to wszystko wyszło. Wiedz, że ja zawsze będę cię kochał...

- Rozumiem, tato. Słuchaj, śpieszę się, dzisiaj wyjeżdżamy. Trzymaj się, wesołych świąt! I dzięki za

prezent.

A więc to jest jego ojciec! Stał uśmiechnięty i machał do syna, jednak widać było, że coś go niepokoi.

Postanowiłam zagadać:

- Przepraszam, pomóc panu w czymś?

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- A czy wyglądam, jakbym potrzebował pomocy?

- Nie, to znaczy... Łukasz jest pańskim synem, prawda?

Spuścił głowę, jednak odpowiedział:

- Tak, to jest mój syn. Jesteś jego koleżanką?

- Można tak powiedzieć, chodzimy razem do klasy. - odparłam.

- Żal mi go, że został sam z matką. A wszystko przez moją głupotę...

Zamyślił się chwilę i mówił, jak gdyby do siebie:

- Byliśmy z Olcią szczęśliwym małżeństwem, wszystko się dobrze układało. Jednak nadszedł ten dzień, w

którym szef zwolnił mnie z pracy. Upiłem się ten jeden jedyny raz... Łukasz nie przepadał za mną, w

dodatku zaczynało brakować nam pieniędzy... . Ola mi nie wybaczyła - w sumie to nawet się jej nie dziwię,

sam siebie nienawidzę. Zepsułem sobie i jej życie. Ostatnio udało mi się coś

zarobić, ale cóż z tego? Ola jest mądra, wykształcona, sama sobie świetnie

poradzi, nie jestem jej do niczego potrzebny. Mogłem chociaż kupić skromny

prezent dla syna. Ale dla niego to także nie ma znaczenia - chyba nawet cieszy się, że już z nimi nie

mieszkam. Ojej, już późno! Muszę iść, bo jeszcze mi zamkną przed nosem spożywczy.

I, nie zwracając na mnie uwagi, odszedł.

Żal mi się zrobiło tego człowieka. Wprawdzie nie powinien tak się upijać, ale w gruncie rzeczy nie zrobił

niczego złego - można by mu było wybaczyć. Ale nie znam szczegółów, może nie chodziło tylko o to.

Ciekawe, czy wie, że jego żona już sobie kogoś znalazła. Na pewno będzie mu smutno, jak się dowie.

Dziwne, że o wszystkim mi powiedział, chociaż mnie nie zna. Chyba nie był do końca trzeźwy...

Śmierdziało od niego papierosami i alkoholem.

Ten zapach papierosów, którego właściwie nigdy nie znosiłam, teraz kojarzył mi się z Pawłem. Trochę to

dziwne, ale przywykłam do tego. Choć wolałabym, żeby Bilbo z tym skończył.

11 marca

Rano dostałam telefon od Kuby:

- Przyjechał ten mamisynek. Nie odstępuje mamusi na krok! Nawet jak szła do sklepu z ubraniami, to jej

towarzyszył!

- Nie nudziło mu się tam?

- Sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego, bo "z mamą się czuł bezpiecznie", jak sam powiedział!

- Nie wierzę, to nie jest ten sam Łukasz, którego znam?! A rozmawialiście w ogóle z nim?

- Niestety. Oczywiście, kiedy pani Mora nam go przedstawiała, ostrzegała go, żeby nie wkurzał Pawła -

chyba boi się o swojego synka!

- A co, Bilbo jest aż taki groźny? - zaśmiałam się.

- Jak chce, to potrafi, serio. A więc, mieliśmy oprowadzić go po domu. Prawie się nie odzywał, był

bardzo zawstydzony - zupełnie jakby się nas bał!

- Podobno można, zwłaszcza Pawła... - śmiałam się.

- Myślisz, że wystraszył się, jak mu mama o nim powiedziała? Straszny tchórz z niego.

- To dziwne, nie wydawało mi się, że taki jest...

- Może ciebie się nie boi. - zaśmiał się.

- Spróbujemy go jeszcze zagadać, może nam powie coś ciekawego.

- Ale, proszę was, nie wspominajcie o mnie. No i nie przesadzajcie z tym dogadywaniem, może on

faktycznie jest taki wystraszony i tchórzliwy.

- Znacie się?

- Tak. Nie chcę, żeby wiedział, że się z wami przyjaźnię.

- Jak tam chcesz. Nie bój się, krzywda mu się nie stanie. - zaśmiał się.

Chyba jednak rozstanie rodziców nie było dla niego obojętne. Tak bardzo chce przebywać z mamusią, z

Anetką, ostatnio i ze mną... coś w tym jest. A Kuba ma z tego niezły ubaw.

14 marca

Święta, święta i po świętach! Spędziliśmy je skromnie, tylko ja, Monika i Andrzej. W międzyczasie

odwiedziliśmy również Maję. Myślę, że teraz już wszystko będzie z nią w porządku.

Po południu poszłam z Dominikiem i Kasią do biblioteki - musieliśmy wypożyczyć kolejną lekturę. A był

to niejaki "Oskar i pani Róża". Czytałam to kiedyś, ale nie pamiętam dokładnie fabuły. W tej chwili, obraz

chorego chłopca, czyli bohatera tej książki, kojarzył mi się głównie z Mają. Ale on umarł - co w przypadku

Ajki na szczęście nie nastąpiło.

Mieliśmy kawałek drogi do przebycia, więc rozmawialiśmy. Powiedziałam im o zachowaniu Łukasza w obecności mamy.

- Wiem, że jest mamisynkiem. Widziałem ich raz w spożywczym. Nie odstępował jej na krok - odparł Dominik.

- Ostatnio widziałam nawet jego ojca. - wspomniałam.

Zainteresowali się tym, więc o tacie Łukasza także musiałam im opowiedzieć. Jednak przerwałam, bo

dostrzegłam idącego w naszą stronę mężczyznę - "o wilku mowa", pomyślałam.

- To ty jesteś tą koleżanką od Łukaszka? - zagadał pan Mora.

- Tak, to ja, dzień dobry panu. - odparłam grzecznie.

- Słuchaj, dziecko, mam prośbę do ciebie. Jacyś panowie handlarze mi tu zarzucają, że im ukradłem kilka

złotych. Nie pamiętam właściwie, skąd te pieniądze na prezent wziąłem... . Nie miałabyś może pożyczyć

10 złotych?

- Przykro mi, ale nie mam przy sobie pieniędzy. Nie próbował pan znaleźć sobie pracy?

- Gdzie chcieliby przyjąć takiego biedaka z ulicy??? Z wykształcenia jestem murarzem. Byłem dość

dobrym pracownikiem, znam się na tym... . Ale cóż, przepadło, za dużo problemów...

- Zawsze można to zmienić. Jeżeli pan będzie miał potencjał, uda się panu.

- To nie jest takie proste, dziecko drogie.

Nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. Może i głupi, ale chciałam spróbować:

- Mogę pożyczyć panu te pieniądze, jeżeli pan postara się poszukać pracy. - oświadczyłam.

- Dziękuję ci bardzo, jestem ogromnie wdzięczny!

Wyjęłam z portfela banknot i podałam mężczyźnie. Uśmiechnął się, ukłonił i odszedł.

- Po co mu pożyczałaś? Na pewno wyda to na alkohol. - powiedział Dominik.'

- Chcę się przekonać, co z tymi pieniędzmi zrobi. Kilku złotych mi nie szkoda. - odparłam.

- Za wiele ci to nie da. Nie licz na to, że je dostaniesz z powrotem. - dodał.

A ja właśnie chciałam to sprawdzić! Najprawdopodobniej Dominik ma rację, ale jednak dałam mu te pieniądze.

Żal mi jest tego człowieka, chciałabym mu jakoś pomóc...

              * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Kolejny telefon, tym razem od Marcina:

- Kuba i Paweł jednak spędzili święta w domu. Ta nauczycielka nie pozwoliła im iść do mnie.

- I jak, przeżyli to?

- Dzwonili do mnie, więc chyba tak! Podobno była kłótnia między tym gościem a Pawłem.

- Kłótnia??? A niby o co?

- Łukasz, czy jak mu tam, już wcześniej nawet rozpoznał Bilba - podobno widział nas we Wrocławiu.

- Tak, wiem o tym. - powiedziałam i pomyślałam: "Tego nie przewidziałam".

- Jak byli sami w trójkę, nie był już takim mamisynkiem, jak przedtem. Nagadał coś Pawłowi, żeby

trzymał się od ciebie z daleka, bo niby "przez niego dziwnie się zachowujesz". Wiesz coś o tym?

- Łukasz trochę mi się narzucał i twierdził, że to przez Pawła mam do niego dystans. - wyjaśniłam.

- Bilbo się wkurzył i uderzył go pięścią w twarz. Nic mu się nie stało, ale więcej już nie prowokował

Pawła. W ogóle podobno ten mamisynek to dość irytujący człowiek.

- Możliwe. - odparłam krótko.

Już musiało dojść do kłótni?! Dobrze, że się nie pobili, jeszcze byłby dodatkowy kłopot.

- Oczywiście Łukasz wygadał wszystko mamusi - że "chłopcy są dla niego złośliwi". Dyrektor też się

zdenerwował i nawrzeszczał na Pawła. Oni nie mogą razem mieszkać, Bilbo musi się wyprowadzić!

- Jeszcze się pozabijają. Pani magister już wyjechała?

- Na szczęście tak. Paweł jest wkurzony na niego. Co temu Łukaszowi w ogóle odbiło?!

- Chyba przerasta go ta cała sytuacja. Przyzwyczaił się już, że ma swoją mamę tylko dla siebie.

- Nie znam szczegółów, ale to nieistotne. Mam nadzieję, że Paweł nie będzie go już musiał widzieć na oczy.

- Czemu właściwie aż tak się zdenerwował?

- Nie może znieść obrażania dziewczyn. A w szczególności ciebie...

- To Łukasz mnie obraził?

- Na to wygląda. Nie byłem obecny przy tej rozmowie, więc nie wiem, co dokładnie powiedział.

- Aha. Dzięki, że mi to mówisz wszystko. A jak Kuba zareagował?

- Pilnował, żeby nie doszło do bójki. - zaśmiał się.

- A co tam u ciebie? Wszystko ok?

Marcin przez chwilę nie odpowiadał.

- Tak, w porządku... - odpowiedział nieśmiało.

- Coś ukrywasz, czuję to. Proszę, powiedz! - starałam się go przekonać.

- Nic nadzwyczajnego. Mam tu taką koleżankę Asię i...

- Aaa, teraz rozumiem. - zaśmiałam się.

- To tylko koleżanka. - upierał się.

- Tak, tak, oczywiście. - wciąż chciało mi się śmiać.

- To powodzenia wam życzę! Do zobaczenia! - dodałam.

Marcin był zmieszany, ale musiał przyznać mi rację. Przecież od dawna już o tym wiedziałam!

16 marca

W czasie przerwy między lekcjami podszedł do mnie Łukasz. Z początku trochę się wystraszyłam, ale mówił

do mnie bardzo spokojnym tonem:

- Oddaję ci twoje pieniądze. - podał mi banknot.

- Ale przecież nie jesteś mi nic winny.

- Ja nie, ale mój ojciec. Nie powinnaś mu była dawać, przepił wszystko. Głupio mi się zrobiło za niego,

więc postanowiłem ci oddać.

- Nie chcę tych pieniędzy. Dałam mu je z własnej woli. Współczuję ci, że masz taką a nie inną sytuację.

- Wcale nie musisz. Ojciec sam wybrał taką drogę. - odparł i odszedł.

Łukasz nie jest złym człowiekiem - po prostu życie go przerasta, dlatego czasem świruje.

Nie zauważyłam żadnej blizny na jego twarzy - Paweł jednak był ostrożny.

Właściwie już nie czuję się obrażona na niego. Prawie miesiąc upłynął od tego dnia, w którym pokłóciliśmy

się o byle sprawę. Z kolei on przez ten czas nie wyrażał chęci do rozmowy ze mną.

17 marca

W szatni podeszła do mnie zapłakana Aneta.

- Możemy porozmawiać? - spytała.

- Jasne, chodź! Co się stało? - podałam jej paczkę chusteczek.

- Powiedziałam Łukaszowi, że już nie chcę z nim być. Od początku nam nie wychodziło, więc chciałam to

zakończyć.

- Ale po co w ogóle byliście razem?

- Potrzebowałam kogoś bliskiego. Ale on niedługo się przeprowadzi, nie potrzebuje nikogo poza tą swoją

mamusią!

- Niech jedzie! Sama sobie świetnie poradzisz.

- Dzięki, Ania, na ciebie mogę liczyć.

A więc jednak pod tą wścibską dziewczyną chowała się wrażliwość. Tak, jak przypuszczałam, bez Łukasza

wszystkim nam będzie lepiej. Skoro ma problemy, to niech się nimi mamusia zajmie, a nie my.

Kasia i Dominik również się o tym dowiedzieli:

- Aneta dzisiaj normalnie z nami rozmawiała! Mam wątpliwości, kto na kogo źle wpływał...

- Może nawzajem się nakręcali? - stwierdziłam.

Mam nadzieję, że Aneta bez Łukasza i Łukasz bez Anety będą lepszymi ludźmi. Rozstanie im dobrze zrobi,

nam również. Czasami to jest lepsza droga, niż tkwienie w tym "związku".

              * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

25 kwietnia

Przez ostatni miesiąc nic szczególnego się nie działo. Chłopcy bardzo rzadko dzwonili, z powodu egzaminów

gimnazjalnych. Za to spędzam dużo czasu z Dominikiem i Kasią - bardzo się do nich przywiązałam.

Zapoznałam ich z Mają - opowiadałam im o niej, więc chciałam im przedstawić starą przyjaciółkę. Od razu

zyskali sympatię zarówno dziewczyny, jak i Maxa, najlepszego psiaka na świecie. Ajka wciąż musiała

brać leki i chodzić na jakieś psychoterapie, ale przestała już tak bardzo bać się lekarzy. Teraz

powinno z nią być już coraz lepiej.

Przez ten cały czas nie widziałam ani razu ojca Łukasza - trochę się obawiam, że źle skończył, ale

dokładnie nie wiem. Mam tylko nadzieję, że nie upije się na śmierć i że nie będę musiała go już

spotykać. Chyba nikt nie lubi rozmawiać z biedakami z ulicy, po których nie wiadomo, czego się spodziewać.

O dziwo, Monika jest chyba jedyną osobą ( no, może poza poczciwym Andrzejem ), z którą nie ma w ogóle

problemów. Jest zajęta spotkaniami z przyjaciółkami i treningami piłki ręcznej. Sport pochłania wiele

jej energii. Kto wie, może kiedyś osiągnie debiut w tej grze?

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie telefon od... Pawła!

- Cześć, co tam słychać? - zapytał niepewnie.

- Cześć, u mnie wszystko w porządku, a u ciebie? - odpowiedziałam wesoło.

- Właśnie w tej sprawie dzwonię. Babcia zmarła...

Pani Gabriela??? Ta kobieta, choć stara, to jednak pełna poczucia humoru i chęci do życia, babcia Kuby i Pawła!!!

Nawet nie miałam okazji bliżej ją poznać!

- Byłoby nam miło, gdybyś przyjechała na pogrzeb. Jeżeli chcesz, oczywiście.

- Będę na pewno. W końcu miałam okazję ją poznać...

- Dzięki. Wiesz, chciałbym wreszcie porozmawiać z tobą w cztery oczy. Musimy coś sobie wyjaśnić...

- Też tak sądzę. A więc, do zobaczenia!

Wciąż nie mogę uwierzyć, że już nigdy jej nie zobaczę. A myślałam, że jeszcze będę miała okazję z nią

porozmawiać, posłuchać jakiś opowieści - starsi ludzie zawsze mają coś ciekawego do powiedzenia.

Ale jej czas minął...

30 kwietnia

Można powiedzieć, że zaczął się już weekend majowy. Do Bielska pojadę sama - Monika i Andrzej nie znali

babci Gabrieli, zresztą mają swoje sprawy na miejscu. Nasz kochany opiekun ostatnio często pracuje w

ogrodzie - na razie zasadził tylko pomidory, ale planuje się rozwijać. Przynajmniej ma coś do roboty.

Podróż pociągiem dość się przeciągała. Wzięłam ze sobą "Oskara i panią Różę" i zagłębiłam się w

lekturę. Książka nie jest długa, toteż przeczytałam ją szybko. Potem przez większość czasu leżałam i

patrzyłam się przez okno.

Kiedy dotarłam na miejsce, na dworcu czekał Kuba, Paweł i, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, Marcin z

dziewczyną!

Przedstawili mi Asię, przyjaciółkę Białego. Może to i dobrze, że nie śpieszą się z wchodzeniem w jakiś

tam związek - nic dobrego z tego nie wychodzi.

Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie serdecznie. Od razu poczułam, że zaprzyjaźnię się z tą nieśmiałą,

ale sympatyczną osóbką.

Paweł chciał jeszcze szybko zapalić, więc poczekaliśmy chwilę. Porozmawiałam trochę z Asią - coraz

bardziej zaczynałam ją lubić! Okazało się, że również jest fanką "Władcy Pierścieni" oraz bardzo wielu

innych książek. O tym można było dyskutować godzinami!

Gdy Paweł wrócił, Asia przypomniała sobie, że miała kupić sobie bilet do autobusu w pobliskim kiosku.

Bilbo powiedział, że my w dwójkę poczekamy. Czyli, że chciał faktycznie porozmawiać.

- Dalej masz na mnie focha? - spytał uśmiechnięty.

- Po dwóch miesiącach mi raczej przeszło. Przepraszam za to wszystko, głupio się zachowałam. - podałam

mu rękę.

- Chciałem, żebyś się do tego przyznała. - odparł usatysfakcjonowany.

- Ty też nie byłeś bez winy.

- Ale ja cię od razu przeprosiłem. Nie miałem focha przez dwa miesiące. - wciąż się śmiał.

- Z czego się śmiejesz? - spytałam z uśmiechem.

- Z was, dziewczyn. Do was trzeba cierpliwie podchodzić.

- Możliwe. Czyli, że musisz się starać.

- Dokładnie. Doceń to, że byłem cierpliwy. - uśmiechnął się.

- Dobra, dobra, nie pochlebiaj sobie. - odparłam również ze śmiechem.

Na chwilę zapadła cisza.

- Skoro byłaś na mnie obrażona, to po co nosisz to na szyi? - wciąż był uśmiechnięty.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

- Nie martw się, nie musimy się z niczym śpieszyć. Chciałem po prostu, żebyś o mnie nie zapomniała.

Uśmiechnęłam się. Ta odpowiedź mnie usatysfakcjonowała.

- Niektórym nie podobało się to, że go noszę...

- Nawet mi nie przypominaj. Nienawidzę tego mamisynka!

- Aż tak się pokłóciliście?

- Nazwał cię, no, nie powiem jak, bo chodzisz po mieście z samymi chłopakami! Nie mogłem nie zareagować.

Całe szczęście, że się przeprowadza. Mógłby przynajmniej przeprosić mnie za to wszystko!

Ale przynajmniej wiem, że z Pawłem można czuć się bezpiecznie!

- Zdecydowałeś już, gdzie chcesz iść po gimnazjum? - zmieniłam temat.

- Tak. Wybrałem profil wojskowy. Pójdę w ślady rodziców.

W tym momencie wrócili pozostali i poszliśmy wszyscy przejść się po mieście. Dobrze, bo nie wiedziałam,

jak zareagować. Paweł do wojska! Mam pewne obawy co do tego zawodu.

- A co pozostali? - spytałam potem.

- Kuba idzie ze mną, a Marcin zostaje w Bielsku z Asią - wybrał ten profil informatyczny. Wybiera się z nami

jeszcze taki Piotrek i Michał, ale jeszcze nie wiemy, czy w ogóle nas tam przyjmą. W końcu byliśmy w

harcerstwie, tam nam coś niecoś mówili o tym.

- No tak. Prawie o tym zapomniałam...