Serce puste, wolne od zobowiązań.
W biegu, szybciej dotarło do rozdroża.
Gdzie dojść chciało, wymazać chce z pamięci.
We znaki daje się brakująca część.
Jak dotąd nie rozpoznałam właściwego głosu.
Zagłuszona własną myślą, nie te słowa miał wypowiedzieć.
Czy to pragnienie, frustracja, nie daje ukojenia?
Dusza błądzi bezwiednie, bez oparcia pozostała nadzieja,
Skruszony fundament, przyjdzie mi odbudować gdzie indziej.
Uśmiechnij się.
Słyszę, jak ważne jest, by istnieć.
Cierpliwość ma być owocem niespotykanym jak dotąd.
Byle czas nie w pełni decydował za mnie.
Kiedy w rozsypce być, sama wybieram.
Skruszony fundament, pozostaje bez budowniczego.
We znaki daje się brakująca część.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz