Zuza (dramat); Akt III-V

Akt III

Gabinet KACZYCHODA. Wszędzie brud, smród, zgnilizna i bałagan. Na środku dywan, na którym klęczy MACIEJ, naprzeciwko biurko, przy nim siedzi KACZYCHÓD, kładzie nogi na blat, trzyma notes i długopis. Wchodzą GROUPIES.

GROUPIES

(na dwa głosy anielskie, żywo gestykulując)

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Zastaliśmy Maćka w błędzie

Stawił się u dyrektora

Naszej szkoły wieczna zmora!

A Maciek do piekła

Wędrówka nielekka…

Już, już klęczy, już się korzy

Przed obliczem diabła trwoży

Broni się orężem słowa

Walka zacznie się od nowa!

A Maciek poniekąd

Tęskni za dziewczyną…

Już, już słychać jak mu śpiewa

Osobistość prosto z nieba

Obietnicą jest nadziei

Losy Maćka wkrótce zmieni!

A Maciek… odważny?!

Odwracają się. MACIEJ wstaje z klęczek.

GROUPIES

(melorecytując)

Dyrektor mu nie straszny…

Niech Wam będzie wiadome

Każdy twardziel nosi w sobie Zuzę!

Odchodzą.

KACZYCHÓD

Pańska godność?

MACIEJ

Maciej.

KACZYCHÓD

I co dalej?

MACIEJ

Nic. Po prostu Maciej.

KACZYCHÓD

A skąd?

MACIEJ

Z Bogdańca. Wie pan, taka wioska…

KACZYCHÓD

(zapisując i akcentując sylaby)

Maciej z Bogdańca. (po zapisaniu) Powiedz mi, Macieju… Jak ci się wiedzie w domu?

MACIEJ

W domu? Co pan ma przez to na myśli?

KACZYCHÓD

No wiesz, jak żyjesz z matką, ojcem…

MACIEJ

Znośnie, choć mogłoby być lepiej.

KACZYCHÓD

Proszę, rozwiń swoją wypowiedź.

MACIEJ

Matka traktuje mnie jak małe dziecko. Ojca prawie nie ma w domu, a jak jest, to nic tylko narzeka.

KACZYCHÓD

(notując)

Tak… coś jeszcze?

MACIEJ

Młodsza siostra mnie wkurza. Ma dwa latka i kradnie moje rzeczy.

KACZYCHÓD

(zapisując, pod nosem)

Młodociana przestępczość…

MACIEJ

Że co, proszę?

KACZYCHÓD

Nic, nic, to takie tam moje, kwa, kwa… Mów dalej.

MACIEJ

Dlaczego mnie pan wezwał?  

KACZYCHÓD

Proponuję zachować więcej cierpliwości. Od kiedy jest pan uczniem naszej szkoły?

MACIEJ

Właściwie… (drapie się po głowie) Powiedziałbym, że od dzisiaj.

KACZYCHÓD

„Powiedziałbyś” czy „powiesz”?

MACIEJ

No dobrze, od dzisiaj.

KACZYCHÓD

(pisząc)

Mhm…

MACIEJ

Panie dyrektorze…

KACZYCHÓD z hukiem rzuca notes i ołówek na biurko, gwałtownie wstaje.

KACZYCHÓD

(wrzeszcząc)

Na kolana!

MACIEJ pada na kolana, wyraźnie strwożony.

KACZYCHÓD

I tak zostań! (ponownie siada) Niebywałe, panie Macieju z Bogdańca, że w ciągu zaledwie jednego dnia bycia uczniem tej szkoły złamał pan większość obowiązujących tu reguł, z podkreśleniem reguł niewybaczalnych.

MACIEJ

Nie… wybaczalnych?

KACZYCHÓD

Za które grozi najwyższa kara! (bierze notes do ręki) Od czego by tu zacząć… och, nieprzebrane buty.

Obaj spoglądają na adidasy MACIEJA.

KACZYCHÓD

To raz. Następnie: zajęcie miejsca w sali niezgodnego z przeznaczeniem…

MACIEJ

Zaraz, zaraz. Miałem usiąść w ławce tej zmarłej dziewczyny?

KACZYCHÓD

Bezczelny! (uderza pięścią w stół) Za chwilę pobijesz rekord! (notuje) A więc, po moim wyjściu obwołano cię królem…

MACIEJ

Nie prosiłem się o to…

KACZYCHÓD

Ciii! Ignorantia iuris nocet, Macieju z Bogdańca. Powinieneś wiedzieć, że obwoływanie się władcą bez zgody podmiotu nadrzędnego należy do reguł niewybaczalnych! (akcentując sylaby) Niewybaczalnych! Idźmy dalej: nieoficjalne zawarcie związku małżeńskiego z nieletnią Królewną (Bez)błędną…

MACIEJ

Nieprawda, skończyła osiemnaście lat.

KACZYCHÓD

Jeszcze słowo! To bezczeszczenie murów tej szkoły! A jeśli doszło do skonsumowania…

MACIEJ

Broń boże, nie!

KACZYCHÓD

O tym zadecyduję później. Dalej: stanowienie praw bez posiadania niezbędnych do tego uprawnień. Przemoc słowna. Nepotyzm. Lobbing. Próba podporządkowania sobie pracownika szkoły. Pogwałcenie zasad demokracji. Zdemolowanie sali lekcyjnej.

MACIEJ

Kiedy to wszystko…

KACZYCHÓD

Jeszcze nie skończyłem. Nieposzanowanie osoby zmarłej. Stosowanie przymusu…

MACIEJ

(do siebie)

Boże, zabierz mnie stąd!

KACZYCHÓD nieprzerwanie wymienia kolejne przewinienia.

GŁOS

Nie ma tu Boga. Nie dla takich jak ty Bóg.

MACIEJ

Wróciłaś!

GŁOS

Weź się w garść.

MACIEJ

Kim jesteś?

GŁOS

Kimś, kto nie żyje przez ciebie. Kimś, kto przetrwał dzięki tobie. Jestem tą, której powinieneś teraz słuchać.

MACIEJ

A więc?

GŁOS

Zuza!

MACIEJ

Zuza?

GŁOS

Znasz mnie lepiej, niż ci się wydaje. Teraz się skup, to ważne.

MACIEJ

Co mam robić?

GŁOS

Poddaj się osądowi.

MACIEJ

Tylko tyle masz mi do powiedzenia? Hej, Zuza!

KACZYCHÓD

…i, nareszcie, występek, na którego samą myśl mam dreszcze. Hej, słuchasz mnie, kaczy świrze?!

MACIEJ się otrząsa, patrzy na dyrektora.

KACZYCHÓD

Jak wszystko inne byłbym w stanie ci wybaczyć, tak dziecka nie wybaczyłbym nikomu.

MACIEJ

To jakaś totalna pomyłka! Nie mam z tą sprawą nic wspólnego!

KACZYCHÓD

O tym zadecyduje szkolny sąd. Chodźmy, wszyscy już czekają.

MACIEJ

Ale…

GŁOS

Sąd!

KACZYCHÓD ciągnie MACIEJA za ramię, wychodzą z gabinetu.

GŁOS ZUZY

(śpiewa)

Dobiega kres

Maciej za burtą

Zamyka się

Rozdział „walka”!

Koniec aktu trzeciego.

Akt IV

Sala lekcyjna, w mroku. Wchodzą GROUPIES.

GROUPIES

(na dwa głosy anielskie, żywo gestykulując)

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Oddajemy cześć legendzie

Pod osądem dzisiaj stanie

Chłopak za złe sprawowanie!

A Maciek popychany

Za ręce związany…

Już, już stoi, już się boi

Choć odważne miny stroi

Przed obliczem jego sędzia

Kaczka bawi się w łabędzia!

A Maciek niewzruszony

Wkrótce osądzony…

Już, już wyrok pragną wydać

Nie próbują złości skrywać

Wrogów Maciej ma bez liku

Nie uniknie uczniów krzyku!

A Maciek… zapłakał?!

Odwracają się.

GROUPIES

(melorecytując)

Strach go w końcu obleciał…

Niech Wam będzie wiadome

Każdy twardziel nosi w sobie Zuzę!

Rozbiegają się, sala się rozjaśnia. Uczniowie sprzątają – ustawiają ławki na miejsce, czyszczą tablicę, zbierają śmieci z podłogi, zamiatają.

PAWEŁ

Co tu się dzieje, u diabła?!

ROBERT

Rewolucja! Prawdziwa rewolucja!

PAWEŁ chwyta się za głowę, rozgląda po sali.

PAWEŁ

Zenon, co tu się dzieje?

ZENON

Była egzekucja, nie słyszałeś? Wyszli na korytarz i dokonali egzekucji.

PAWEŁ

Nerdy? Kogo zatłukli?

ZENON

Krzysztofa.

PAWEŁ

Nie może być!

ZENON

W ten sposób na dobre obalili starą władzę.

PAWEŁ

A Niko? Wciąż siedzi w oślej ławce?

ZENON

A jakże, teraz wszystkim zarządza Edd!

PAWEŁ

Zenon, a co z nami? Co z Iskariotą?

ZENON

Zdradził nas. Dołączył do Nerdów.

PAWEŁ

Szlag by go trafił! Co my teraz zrobimy?

ZENON

Wszystko zależy od sądu.

PAWEŁ

Jakiego sądu?

ZENON

Złapali Macieja. Stawi się sam Kaczychód.

PAWEŁ

To dlatego sprzątają.

Wpatrują się w tablicę, na której widnieją napisy: honor, prawda, poświęcenie, czystość, wiara, empatia, bezinteresowność.

PAWEŁ

Ideały przeszłości?!

ZENON

To ich nowa dewiza.

PAWEŁ

To teraz znów trzeba będzie walczyć i umierać za ojczyznę?

Na środku tablicy jeden z uczniów pisze wielkimi literami „MAŁY CZŁOWIEK”.

PAWEŁ

Zabawmy się.

Bierze kredę, pod spodem zapisuje „LITTLE MAN”.

ROBERT

Ty barbarzyńco!

Próbuje zamazać dłonią napis, bezskutecznie. PAWEŁ chichocze.

ZENON

Nadchodzi.

Do sali wpada kaczym chodem KACZYCHÓD, za nim podąża MACIEJ, ma związane ręce. Dyrektor zatrzymuje się na środku, poprawia marynarkę.

KACZYCHÓD

(wskazując MACIEJA)

Oto człowiek!

UCZNIOWIE

Mały człowiek! Mały człowiek!

PAWEŁ i ZENON

Little man! Little man!

KACZYCHÓD

Proszę o spokój!

Do sali wchodzi WOŹNY, ubrany w długi, znoszony płaszcz, siada w kącie sali, nie zwraca uwagi. Wszyscy zajmują swoje miejsca, MACIEJ stoi na środku, KACZYCHÓD za biurkiem.

KACZYCHÓD

Zebraliśmy się tutaj w celu osądzenia nikczemnych czynów obecnego tu Macieja z Bogdańca. Winy zostały już przedstawione oskarżonemu, dlatego przejdźmy natychmiast do wypowiedzi świadków. Niech powstanie Królewna (Bez)błędna.

KRÓLEWNA wstaje, wyraźnie przestraszona, przełyka głośno ślinę.

PAWEŁ

To nepotyzm! Królewna jest jego córką!

KRÓLEWNA

Nie jestem jego córką.

Uczniowie wzdychają.

PAWEŁ

Jak to, nie jesteś?

KRÓLEWNA

Mój tato jest strażakiem, pała do mamy płomiennym uczuciem.

KACZYCHÓD

Spokój! Nie to jest przedmiotem naszej rozprawy!

PAWEŁ

Ależ to pozbawia ją wszelkich praw do władania! To ona powinna być poddana osądowi! Jest Błędną Królewną!

UCZNIOWIE

Błędna Królewna! Błędna Królewna!

KRÓLEWNA wybucha głośnym płaczem.

KACZYCHÓD

(stukając młotkiem o biurko)

Proszę o spokój! Słuchamy cię, Królewno.

KRÓLEWNA ponownie wybucha płaczem.

KACZYCHÓD

Na litość boską! (stuka młotkiem) Kolejny świadek, Nikodem.

NIKO

Wysoki sądzie, odmawiam składania zeznań.

KACZYCHÓD

A dlaczegóż to?

NIKO

Nie mogę ich złożyć, ponieważ siedzę w oślej ławce.

KACZYCHÓD

Nonsens! (po namyśle) W porządku, prawo to prawo. Następny jest Krzysztof.

EDD

Nie ma Krzysztofa.

KACZYCHÓD

A gdzie jest?

EDD

W toalecie.

PAWEŁ

Dokonaliście na nim egzekucji!

Uczniowie wzdychają.

EDD

Kłamca!

KACZYCHÓD

Nie to jest przedmiotem sporu! (stuka młotkiem) Została więc ostatnia osoba. Klaudynko, pozwolisz?

KLAUDYNKA wstaje, poprawia ubranie, odchrząkuje.

KLAUDYNKA

Dziękuję, wysoki sądzie.

KACZYCHÓD

Jaki zarzut stawiasz oskarżonemu?

KLAUDYNKA

Urodziłam jego dziecko. A on pozostawił mnie i malca samych sobie!

MACIEJ

Tyle razy ci mówiłem, że to nie moje dziecko!

KLAUDYNKA

Potrzebowałam cię! Twojej miłości i wsparcia! A ty porzuciłeś mnie dla tej smarkatej Królewny!

KACZYCHÓD

Proszę się nie unosić!

MACIEJ

Nie chciałem tego, uwierz. Ja… ja przygarnę twoje dziecko!

Uczniowie wzdychają.

KLAUDYNKA

Przygarniesz?

MACIEJ

A tak, przygarnę. Uchowam jak swoje!

KLAUDYNKA

(wzruszona)

Ty… Matthias, naprawdę?

MACIEJ

Popełniłem błąd, ale zamierzam to naprawić. Tylko powiedz mi szczerze, kto jest ojcem tego dziecka?

KLAUDYNKA

Och, był tu taki…

Uczniowie wzdychają.

KLAUDYNKA

Wszedł przez okno…

Uczniowie wzdychają.

KLAUDYNKA

A potem bęc!

Uczniowie wzdychają.

MACIEJ

Wysoki sądzie, ta dziewczyna właśnie potwierdziła moją niewinność!

KACZYCHÓD

Nonsens! (stuka młotkiem) To tylko jedno z wielu twoich przewinień! Za pozostałe należy się wyrok!

UCZNIOWIE

Wyrok! Wyrok!

PAWEŁ

Wysoki sądzie, a egzekucja? Dokonano zbrodni na uczniu!

UCZNIOWIE

Zbrodnia! Zbrodnia!

KACZYCHÓD
Kto winien jest tego czynu?

PAWEŁ

(wskazując palcem)

Edd i jego szajka Nerdów. Niech sprawiedliwości stanie się zadość!

UCZNIOWIE

Sprawiedliwość! Sprawiedliwość!

KACZYCHÓD

Niech winny stanie obok winnego.

Uczniowie popychają EDDA na środek, ten zdruzgotany.

KACZYCHÓD

Prawo pozwala mi ukarać jednego ucznia w ciągu godziny lekcyjnej. Drogą demokracji wyłonimy więc ukaranego i uwolnionego.

UCZNIOWIE

Rządy ludu! Rządy ludu!

KACZYCHÓD

Pytam więc wszystkich - kto chce uwolnić Macieja?

Zgłasza się część uczniów, w tym PAWEŁ, ZENON, KLAUDYNKA, DUNKEY SHOT i NIKO, MACIEJ patrzy na ostatniego ze zdumieniem.

PAWEŁ

Królewno, zgłoś się.

KRÓLEWNA ociera łzy, w końcu podnosi rękę.

KACZYCHÓD

Kto zaś chce uwolnić Edda?

Zgłasza się pozostała część uczniów.

KACZYCHÓD

Kto się powstrzymał od głosu? Kwa, kwa, przyznać się, przyznać!

ROBERT

To on, to on! Iskariota się wstrzymał!

KACZYCHÓD

Zdecyduj, chłopcze!

Wszyscy wpatrują się w ISKARIOTĘ, ten zdruzgotany podnosi rękę, uczniowie klaszczą.

KACZYCHÓD

No to mamy wynik! (stuka młotkiem) Przewagą jednego głosu zwycięża Edd, naczelny Nerd!

UCZNIOWIE

Naczelny Edd! Naczelny Edd!

LUCYN

Hola, hola, nie tak prędko!

Wszyscy zwracają się w stronę drzwi, przez które wchodzi LUCYN, u jego boku kot.

LUCYN

Chciałbym oddać głos.

KRÓLEWNA

(przerażona)

Łeee!

LUCYN

Pamiętasz mnie jeszcze, Kaczychodzie?

KACZYCHÓD blednie, rozdziawia gębę.

KACZYCHÓD

Ja… ty… kwa, kwa?

MACIEJ

Panie Lucynie!

LUCYN

Oddaję swój głos na Macieja!

Wszyscy zamierają w bezruchu.

EDD

Idź precz stąd, obwiesiu!

LUCYN

Zamilcz, jestem twoim dyrektorem! Prawowitym dyrektorem!

Uczniowie wzdychają.

LUCYN

Szanowni państwo, macie przed sobą szubrawca i samozwańca. To przez niego tkwimy w nieskończoność w tej szkole!

ZENON

Panie dyrektorze, jest po równo!

LUCYN

Słucham?

ZENON

Po równo! Głosy się wyrównały!

KACZYCHÓD stuka młotkiem, zwraca na siebie uwagę wszystkich.

KACZYCHÓD

Dość tego! Nie będę tego dłużej tolerować!

LUCYN

Kaczy samozwaniec! To on jest prawdziwym winowajcą!

UCZNIOWIE

Winowajca! Winowajca!

KACZYCHÓD

Spokój! (stuka młotkiem, wstaje od biurka) Zapominasz się, Lucynie. Zapominasz, przed kim stoisz! Co ty jeden możesz wobec mnie i moich uczniów?! (do MACIEJA) Co ty jeden możesz wobec tylu klas, które były tu przed tobą?! (wskazuje ręką na tablicę) Oto czym jesteś! Mały człowiek!

WOŹNY

Little człowiek.

KACZYCHÓD

(wściekły)

Że co?!

Wszyscy wpatrują się w WOŹNEGO, ten wstaje, zmazuje napis „MAŁY CZŁOWIEK” i wyraz „MAN”, na jego miejsce zapisuje „CZŁOWIEK”.

KACZYCHÓD

Co to ma znaczyć?

WOŹNY

Niektórzy pozostają mali. Kacza legenda kurczy się do najmniejszych rozmiarów.

KACZYCHÓD

Panie Woźny, ostrzegam pana!

WOŹNY

Gdzie on jest? Gdzie jest nasz Little człowiek?

Wszyscy patrzą po sobie zdumieni.

WOŹNY

Byliście tak zajęci sądzeniem się nawzajem, że zapomnieliście o najważniejszym. Klaudynko, gdzie jest twoje dziecko?

KLAUDYNKA

(wstrząśnięta)

Moje dziecko!

WOŹNY

Gdzie ono jest?

KLAUDYNKA

Przepadło!

WOŹNY

Jak nadzieja na szkolny dzwonek.

Uczniowie wzdychają.

MACIEJ

A więc chodziło o dziecko! Dziecko jest kluczem!

WOŹNY

Otwierającym każde drzwi, nawet te wyjściowe.

GŁOS

Miałeś, Maćko, złote dziecko…

MACIEJ

Zuza?

GŁOS

Na skórze ślad wiecznego sznura…

MACIEJ

Zuza, co mam robić?

KACZYCHÓD

Szukać dziecka! Nagroda i wieczna chwała dla tego, kto odnajdzie!

Szum i gwar, uczniowie w ferworze zaczynają szukać, tylko NIKO siedzi niewzruszony. LUCYN rozwiązuje MACIEJOWI ręce.

LUCYN

(do MACIEJA)

On wie.

MACIEJ

Kto?

LUCYN

Woźny. Wie, gdzie jest Little człowiek.

MACIEJ

To dlaczego go nie odnajdzie?

LUCYN

Nie taka jego rola.

LUCYN dołącza się do szukających, MACIEJ rozgląda się nerwowo, podbiega do NIKA.

MACIEJ
Dlaczego nie szukasz?

NIKO

A po co? Dla osiołka to bez różnicy.

MACIEJ

Przestaniesz być osiołkiem, obiecuję. Jak tylko ten koszmar się skończy, obiecuję!

Chłopcy spoglądają sobie w oczy, podają sobie ręce.

NIKO

Trzymam cię za słowo.

DUNKEY SHOT

Znalazłem! Znalazłem dzidziusia!

Naraz nastaje cisza, wszyscy zamierają w bezruchu, wpatrzeni w DUNKEY SHOTA. Ten trzyma na rękach niemowlę.

KACZYCHÓD

Brawo, Osiołku, zasłużyłeś na najwyższe wyróżnienie! A teraz proszę, oddaj mi dziecko.

DUNKEY SHOT

Nie!

Uczniowie wzdychają.

KACZYCHÓD
Co takiego?

DUNKEY SHOT

Nie! Nie oddam! Od teraz należy do mnie!

KACZYCHÓD

Uważaj co mówisz, Osiołku!

DUNKEY SHOT podchodzi do KRÓLEWNY, klęka przed nią.

DUNKEY SHOT

O pani mego serca, zechcesz przyjąć ode mnie tę laurkę jako dowód mej miłości do ciebie?

KRÓLEWNA

(płacząc ze wzruszenia)

Och!

PAWEŁ

Laurkę? To dziewczynka?

KRÓLEWNA bierze na ręce dziecko, kołysze go, DUNKEY SHOT obejmuje dziewczynę.

KACZYCHÓD

Dość tego! Proszę natychmiast oddać dziecko!

DUNKEY SHOT i KRÓLEWNA

Nie!

ROBERT

Dziecko nie może się zmarnować! Należy przypisać mu rolę!

UCZNIOWIE

Little człowiek! Little człowiek!

PAWEŁ

Kim więc ma zostać?

ROBERT

Proponuję zakopać go pod ziemią i podlewać. W ten sposób uzyskamy wiele dzieciaków.

ISKARIOTA

Albo sprzedajmy je za krocie!

PAWEŁ

Jestem gotów przyjąć go do Rewelacyjnych.

EDD

Rewelacyjni już dawno nie istnieją! Niech dołączy do Nerdów!

KLAUDYNKA

To ja jestem jego matką! Dziecko należy oddać matce!

LUCYN

Niech lepiej zostanie nowym dyrektorem!

MACIEJ

A ty, Zuza? Co zrobiłabyś z dzieckiem?

GŁOS

Niech uwolni Psora.

MACIEJ

Że co?

KACZYCHÓD

Dosyć tego! Oddawać dziecko!

MACIEJ

Nie!

KACZYCHÓD spogląda groźnie na chłopaka.

MACIEJ

Osiołku, to klucz! Uwolnij Psora!

DUNKEY SHOT

Że co?

KACZYCHÓD próbuje schwytać MACIEJA, ten się wyrywa.

MACIEJ

Osiołku!

DUNKEY SHOT

(płaczliwie)

Gdzie jest pan Psor?!

MACIEJ

Osiołku!

Szarpie się z KACZYCHODEM, uczniowie tworzą gwar, DUNKEY SHOT biega nerwowo z dzieckiem w rękach. W tym czasie WOŹNY zrzuca płaszcz, ubrany na czarno w marynarkę, koszulę, eleganckie spodnie i buty, poprawia mankiety. Wychodzi na środek, GROUPIE podaje mu skrzypce, on dziękuje jej ukłonem. Zaczyna grać, naraz wszyscy cichną i zamierają w bezruchu. Zza sceny wychodzi ZUZA – ubrana jak Groupies, tyle że w barwach biało-fioletowych, wykonuje ruchy taneczne w rytm melodii. Podchodzi do MACIEJA, bierze go za ręce, prowadzi na środek, tańczy wokół niego. Po chwili tanecznym krokiem wyprowadza go za scenę, WOŹNY wciąż gra.

PAWEŁ

Oto mistrz! Poeta dźwięku!

WOŹNY chodzi po scenie, reszta pozostaje w bezruchu. Po chwili na środek wychodzą GROUPIES, scena za nimi przyciemniona. WOŹNY kończy grać, oddaje jednej z dziewcząt skrzypce. Staje tyłem do publiczności, wyciąga batutę, dyryguje.

GROUPIES

Dobiega kres

Maciej za burtą

Zamyka się

Rozdział „osąd”!

Milkną, po czym śpiewają.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Wnet rozpocznie się przyjęcie

Do wspólnoty naszej grona

Jej nowego hegemona…

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Wkrótce wszystko dobrze będzie

Gdy już kochankowie strachu

Złoty skarb do snu utulą…

W skrzypka łzie tonie ostatni zegar

Kocha go na skraju upodlenia

Godzina wystarczy, by wywołał burzę

Każdy twardy, kto nosi w sobie Zuzę.

Podczas pieśni na scenę wychodzi ZUZA z jednej i MACIEJ z drugiej strony. Stają naprzeciw siebie, wyciągają ręce, ich dłonie się stykają. Tanecznym krokiem zamieniają się miejscami, zatrzymują się, po czym MACIEJ macha ZUZIE i schodzi na widownię, dziewczyna odprowadza go wzrokiem, odchodzi za scenę tam, skąd wcześniej przyszedł chłopak.

Koniec aktu czwartego.

Akt V

Sala lekcyjna. Uczniowie siedzą w ławkach, rozmawiają żywo. W swojej ławce siedzi ZUZA, ubrana jak GROUPIES w strój biało-fioletowy, z nikim nie rozmawia, wpatruje się w pustą ławkę MACIEJA. Drzwi do sali otwiera WOŹNY, niesie gruby stos papierów. Potyka się o próg, upada, rozsypując papiery. Uczniowie wybuchają śmiechem, ZUZA wyskakuje zza ławki.

ZUZA

Nic panu nie jest?!

Pomaga mu wstać, razem zbierają papiery. ZUZA natrafia na zapisy nutowe.

ZUZA

Te nuty należą do pana?

WOŹNY wyrywa je z ręki dziewczyny, ignoruje pytanie.

WOŹNY

(po chwili, szeptem)

Przygotuj się, Zuzo. To ostatni akord.

ZUZA

Ostatni akord?

WOŹNY kładzie papiery na biurku, bierze ze sobą kilka z nich, pospiesznie wychodzi. ZUZA odprowadza go wzrokiem, wraca do swojej ławki, w której siedzi teraz PAWEŁ.

ZUZA

Co tu robisz?

PAWEŁ

Czekam na ciebie.

ZUZA

Powiem Psorowi!

PAWEŁ wstaje, chwyta ją za ręce.

PAWEŁ

Nie bój się.

ZUZA

Nie będę z tobą rozmawiać.

PAWEŁ

Jestem Paweł. Paweł Marnotrawny.

ZUZA

Wiem, kim jesteś. Ale dlaczego „Marnotrawny”?

PAWEŁ

Byłem umarły, a znów ożyłem. Zaginąłem, a odnalazłem się.   

ZUZA

Jesteś przyjacielem Zenona?

PAWEŁ

Owszem, jestem. Tworzymy szajkę Marnotrawnych. Chcesz do nas dołączyć?

ZUZA przytakuje, odwzajemnia uśmiech PAWŁA. W tym momencie do klasy wchodzi PSOR, uczniowie wstają.

PSOR

Dzień dobry, dzieci.

UCZNIOWIE

(akcentując sylaby)

Dzień dobry!

PSOR

Usiądźcie, proszę. (uczniowie siadają) Przepraszam za to małe opóźnienie, ale jakiś kaczy świr zatrzasnął mnie w piwnicy! Och, gdyby nie Woźny, zostałbym tam na zawsze!

Uczniowie chichoczą pod nosem.

PSOR

A więc, na dzisiejszych zajęciach zajmiemy się… Co u diabła?!

Słychać dziecięcy płacz, wszyscy rozglądają się wokół siebie.

DUNKEY SHOT

To chyba pod biurkiem, panie Psorze!

PSOR zagląda pod biurko, odskakuje przerażony.

PSOR

Na miłość boską! Toż to dziecko!

Uczniowie wzdychają.

PAWEŁ

Niech go Psor wyjmie, bo się udusi!

PSOR przygląda się dziecku z bezpiecznej odległości. Po chwili ZUZA wyskakuje zza ławki, wyjmuje dziecko spod biurka, ku zaskoczeniu wszystkich.

PSOR

Ktoś ty?

ZUZA

Zuza!

EDD

To pewnie jej dziecko! Dziecko z nieprawego łoża!

UCZNIOWIE

Nieprawego! Nieprawego!

PSOR

Czy to prawda?

ZUZA
Ja… nie do końca. To dziecko należy do Maćka, Maćka z Bogdańca.

Uczniowie wzdychają.

PSOR

A kimże jest ten Maciek?

ROBERT

Ja jestem Maciek!

Wstaje, wszyscy spoglądają na niego.

PSOR

Ty?

ROBERT

A tak, ja! Znany jako najbardziej prawy i sprawiedliwy król tej klasy!

ZUZA

On kłamie! Maciej jest dobry i uczciwy, nie tak nikczemny, parszywy, dwulicowy…

PSOR

Dziewczyno, uspokój się.

ZUZA

…fałszywy, szubrawy…

PSOR

Dość! Nie wiem, o co tu chodzi, ale błagam cię, natychmiast zabierz stąd tego dzieciaka!

UCZNIOWIE

Zabierz stąd! Zabierz stąd! Zabierz stąd!

GŁOS

Nie tak łatwo zjednać sobie tłum, co?

ZUZA

Maciej?

GŁOS

Tak bardzo chciałaś kierować moim życiem… a więc proszę bardzo, zobacz, jakie to trudne. Byłem zauważalny, lubiany, radziłem sobie, choć nie byłem do końca sobą. Teraz nadeszła twoja kolej.

ZUZA

Nie dam im rady.

MACIEJ

Zakończ to. Zakończ ostatni akord.

ZUZA

(do uczniów)

Ma na imię Maciek!

Nastaje cisza.

PSOR

Słucham?!

ZUZA

Tak go nazwałam.

PSOR

A więc jest twój?

ZUZA

Mój, pana Psora, nas wszystkich. To nasze wspólne, klasowe dziecko. Ma (Bez)błędne pochodzenie (spogląda na KRÓLEWNĘ). Jest rewelacyjne w każdym calu (spogląda na PAWŁA). Ma mózg Nerda (spogląda na EDDA), co nie znaczy, że nie popełnia błędów (spogląda na NIKA). W przyjaźni i miłości oddane jak nikt inny (spogląda na DUNKEY SHOTA), a przy tym będące wzorem cnoty i skromności (spogląda na ZENONA). Niech żyje Little człowiek!

Wznosi dziecko.

UCZNIOWIE

Niech żyje! Niech żyje!

Uczniowie podnoszą dziecko, chodzą po sali, wiwatują. ZUZA przygląda się temu, smutna.

ZUZA

Czy to był ostatni akord?

Rozlega się dzwonek na przerwę, uczniowie wydają okrzyk radości, klaszczą.

KRÓLEWNA

Przerwa! Nareszcie przerwa!

Uczniowie z wrzaskiem wybiegają z sali, w środku zostaje tylko ZUZA. Siada w swojej ławce, zatroskana. Wychodzą GROUPIES.

GROUPIES

Dobiega kres

Maciej za burtą

Zamyka się

Ostatni akord!

Milkną, po czym śpiewają.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Zakończyliśmy przyjęcie

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Wkrótce wszystko dobrze będzie…

Wokalizują, na scenę wchodzi elegancko ubrany WOŹNY, gra na skrzypcach. Jedna z dziewcząt podchodzi do ZUZY, bierze ją za rękę, prowadzi na środek. Na scenę wchodzi MACIEJ, staje naprzeciwko ZUZY, wyciągają ręce, ich dłonie się stykają. Zaraz po tym MACIEJ odchodzi, ZUZA nie opuszcza ręki.

W skrzypka łzie tonie ostatni zegar

Kocha go na skraju upodlenia

Godzina wystarczy, by wywołał burzę

Każdy twardy, kto nosi w sobie Zuzę…

GROUPIES ciasno otaczają ZUZĘ, kładą ręce na jej ramionach, patrzą na publiczność. WOŹNY gra, kurtyna opada.

Koniec.