Zuza (dramat); Akt I-II

Osoby:

Maciej (Maciek, Maćko, Matthias, Cieju - w zależności, kto się zwraca) – ten, o którego chodzi.

Zuza - ?

Klaudynka (zwana Klaudią) - dziewczyna Macieja (podobno).

Krzysiu (zwany Krzysztofem) – najlepszy kumpel Macieja.

Kaczychód - czołowy belfer.

Lucyn – belfer zapomniany.

Psor – jaki jest, każdy widzi.

Królewna (Bez)błędna – córka dyrektora, rzeczywiście królewna.

Dunkey Shot (zwany Osiołkiem) – wielbiciel Królewny.

Woźny – właściwie to nie wiadomo, czy faktycznie woźny.

Groupies – wysokiej klasy chórzystki.

Szajka Rewelacyjna - ci „fajni”.

Paweł – rewelacyjny w każdym calu.

Zenon Marnotrawny - z pozoru nieistotny.

Iskariota - z pozoru istotny.

Szajka N.E.R.D. - ci „niefajni”, wrogowie Rewelacyjnych.

Niko – naczelny Nerd.

Edd – prawie naczelny Nerd.

Robert – chciałby być naczelnym.

D – po prostu D. 

Akt I

Na scenę wchodzą GROUPIES, ubrane jednakowo na wzór cheerleaderek – bluzki i spódniczki, część z nich biało-czerwone, część biało-niebieskie, kokardy we włosach odpowiadające barwom stroju, białe trampki. Uśmiechają się szeroko do publiczności. Za nimi sala lekcyjna, w mroku.

GROUPIES

(śpiewają na dwa głosy anielskie, żywo gestykulując)

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Wnet rozpocznie się przyjęcie

Do wspólnoty naszej grona

Jej nowego hegemona!

A Maciek do szkoły

Przyjęciem wzruszony…

Już, już świta, już nas wita

Matthias, a z nim cała świta!

Stołek już na niego czeka

Przybył do nas z tak daleka!

A Maciek do sali

Niczym się nie chwali…

Już, już go za rękę trzyma

Zapatrzona weń Klaudyna

Chłopcom niezbyt się podoba

Z dziewczynami Maćka zmowa!

A Maciek… z powrotem?!

Oglądają się za siebie. Scena rozjaśnia się, grupa uczniów próbuje wepchnąć MACIEJA do klasy, ten się opiera, wyrywa się z ich objęć, ucieka. Wszyscy oglądają się za nim.

GROUPIES

(melorecytując)

Stracił na nas ochotę…

Niech Wam będzie wiadome

Każdy twardziel nosi w sobie Zuzę!

Rozlega się dzwonek na lekcję, GROUPIES rozbiegają się, zajmują miejsca w ławkach. Do sali wchodzi pozostała część klasy, wśród nich poniewiera się MACIEJ, zajmują miejsca, jedna ławka pozostaje wolna. Uczniowie szemrają głośno między sobą, naraz cichną, gdy do klasy wpada kaczym chodem KACZYCHÓD. Zatrzymuje się na środku sali, wyprostowany, gładzi marynarkę.

KACZYCHÓD

Serwus, kacze świry!

UCZNIOWIE

Serwus, Kaczychodzie!

KACZYCHÓD obraca się na pięcie, porywając z biurka dziennik. Zakłada okulary, wyjmuje z kieszonki marynarki ołówek, zagryza wargi.

KACZYCHÓD

(notując w dzienniku)

Kwa, kwa, mamy komplet! (z hukiem zamyka dziennik) Waszego Psora dziś diabli wzięli! (chwila niezręcznej ciszy). He, he, to znaczy, chciałem powiedzieć, macie te, no, luzy. Także tego…

Uczniowie patrzą po sobie usatysfakcjonowani.

KACZYCHÓD

(wskazując na wyjście)

To ja, ten tego… Kwa, kwa!

Kaczym chodem wybiega z sali, trzaska głośno drzwiami. Po chwili ciszy uczniowie wyskakują zza ławek z okrzykami radości, rozrzucają na wszystkie strony książki i zeszyty, przewracają ławki, piszą i rysują po tablicy, GROUPIES tańczą.

GROUPIE 1

(śpiewająco)

To będzie coś!

GROUPIE 2

Godzina pro…

GROUPIE 3

Należy się…

GROUPIES

Rewolucja!

W międzyczasie PAWEŁ wchodzi na ławkę, wyjmuje gwizdek, dmucha w niego. Naraz wszyscy zamierają w bezruchu, rozglądają się z niepokojem.

PAWEŁ

Ktoś powiedział „rewelacja”? Jako że godzina należy do nas, na ten czas proponuję obranie prawowitego przywódcy.

NIKO

A jaki to, według ciebie, jest ten „prawowity”?

PAWEŁ

No, wiesz… Zgodnie z regułą dziedziczenia…

EDD

Rządy ludu!

NIKO

Gęba na kłódkę, Edd. (przyglądając się wpatrzonym w niego uczniom) Rządy ludu!

ROBERT

Rządy ludu!

UCZNIOWIE

Rządy ludu! Rządy ludu!

PAWEŁ

Hola, hola, a Królewna? Wszak może dziedziczyć!

NIKO

Rządy ludu!

PAWEŁ wywleka na środek KRÓLEWNĘ (BEZ)BŁĘDNĄ – jasnowłosą piękność w różowej sukience.

PAWEŁ

Oto Królewna (Bez)błędna, dziedziczka dyrektorskiego stołka, władczyni pierwszego i drugiego piętra.

UCZNIOWIE

Wiwat Królewna! Wiwat Królewna!

NIKO

Kobiety nie mają prawa dziedziczyć!

PAWEŁ

Dlatego obierzemy króla, by jako małżonek Królewny obrał prawowite rządy.

NIKO

Kto więc zostanie naszym władcą?

PAWEŁ zamyśla się, wyraźnie zakłopotany.

PAWEŁ

(niepewnie)

Może… może niech Królewna sama wybierze?

NIKO

Dobre sobie!

PAWEŁ

Masz lepszy pomysł?

EDD

Rządy ludu!

NIKO

Co ja ci mówiłem, Edd?! (po krótkim namyśle) Rządy ludu!

UCZNIOWIE

Rządy ludu! Rządy ludu!

PAWEŁ

(zrezygnowany)

Niech więc lud wybierze!

Uczniowie wydają okrzyk radości, klaszczą gromko.

PAWEŁ

Kandydaci wystąp!

NIKO robi krok do przodu, obok niego staje EDD, zaraz jednak wraca na miejsce pod wpływem groźnego spojrzenia NIKA.

PAWEŁ

Ktoś jeszcze?

Uczniowie szemrają między sobą. Na środek wychodzi DUNKEY SHOT – krępy młodzian o głupkowatej fizjonomii. Na jego widok uczniowie wzdychają z podziwem.

PAWEŁ

Ktoś ty?

DUNKEY SHOT

(po odchrząknięciu)

Jam jest Dunkey Shot, mistrz pióra i nauk ścisłych!

NIKO

(z kpiną)

Dunkey Shot? Przecie to Osiołek, klasowy głupolek, zrodzony w oślej ławce!

Uczniowie wybuchają śmiechem, DUNKEY SHOT się zawstydza.

PAWEŁ

(z powagą)

Ma prawo kandydować!

NIKO

Bez szajki nie ma władzy.

PAWEŁ

Stworzy własną, jeśli zostanie wybrany!

NIKO

On sam przeciwko Rewelacyjnym i Nerdom? No, no, odważnyś, Osiołku. Albo i głupi!

PAWEŁ

Ej, ej, a kultura języka?!

NIKO

Głosujmy!

PAWEŁ

Czy jest ktoś jeszcze?

Uczniowie szemrają. Na środek wychodzi KLAUDYNKA – brunetka o figurze modelki. Ciągnie za rękę zmieszanego MACIEJA – okulary, bluza, T-shirt, dżinsy i adidasy.

KLAUDYNKA

(wznosząc rękę MACIEJA)

Oto kandydat!

Uczniowie wzdychają głośno, wpatrują się z podziwem w MACIEJA.

UCZNIOWIE

(szeptem, między sobą)

To ten nowy, nowy uczeń, nowy, nowy, nowy…

PAWEŁ

Ktoś ty?

MACIEJ

(zdruzgotany)

Pomyłka!

Uczniowie wybuchają śmiechem.

PAWEŁ

A imię?

MACIEJ

Zależy, kto pyta.

Uczniowie ponownie wybuchają śmiechem.

NIKO

To ten nowy. Nie może rządzić, nie zna naszych praw i zwyczajów.

PAWEŁ

Jak więc cię zwą?

MACIEJ

Jest wiele wariantów mojego imienia. Ochrzczony jako Maciej. Dla kolegów Maciek. Dla przyjaciół Cieju. Pieszczotliwie Matthias. Dla rodziny Maćko. Dla…

PAWEŁ

Dosyć!

KRÓLEWNA

Nosi wiele imion i tytułów, jak przystało na najzacniejszych mężów. Winniśmy wybrać go na króla!

UCZNIOWIE

Niech żyje król! Niech żyje król!

PAWEŁ

(zagłuszony przez uczniów)

Proszę o spokój…

EDD

Ludzie, jest lekcja!

PAWEŁ

No i proszę, Niko, masz swoje rządy ludu!

Przewraca ławkę, huk wywołuje natychmiastową ciszę. Wszyscy wpatrują się w PAWŁA.

PAWEŁ

(cicho, zrezygnowany)

Niech żyje król.

Uczniowie wznoszą okrzyk radości, klaszczą, biorą MACIEJA i KRÓLEWNĘ na ręce.

UCZNIOWIE

(wiwatują)

Maciek! Maciek! Maciek!

Idą korowodem, okrążając salę. Na środku pozostaje PAWEŁ, NIKO i EDD, ten ostatni dołącza jednak do uczniów ku zdumieniu NIKA.

PAWEŁ

(do NIKA, z ironią)

No i co, jesteś z siebie dumny?

NIKO

Nie bardziej niż ty.

PAWEŁ

Trzeba coś z tym zrobić.

Uczniowie stawiają MACIEJA i KRÓLEWNĘ na ziemię, wiwatują i klaszczą. MACIEJ wyraźnie zdruzgotany, KRÓLEWNA wpatrzona w niego z uczuciem.

PAWEŁ

(ostentacyjnie)

Ekhem!

Zapada cisza, wszyscy wpatrzeni w PAWŁA.

PAWEŁ

A więc, skoro zapadła ostateczna decyzja, wypadałoby zająć się kwestią praktyczną. Ośmielam się przypomnieć, wasza wysokość, że kluczową rolę w rządzeniu pełnią królewscy doradcy.

MACIEJ

Ale ja…

PAWEŁ

Jako że niezaprzeczalną większością cieszą się w tej sali przedstawiciele szajki Rewelacyjnej…

NIKO

Większością?! Pragnę ci przypomnieć, że to szajka Nerdów specjalizuje się w naukach ścisłych.

DUNKEY SHOT

Ja też! Ja też!

NIKO

Ty jeszcze tutaj, Osiołku?! (do MACIEJA) Wasza wysokość, sądzę, że dla dobra naszej kondycji ekonomicznej najrozsądniej będzie mieć przy sobie szkolnej sławy specjalistów.

PAWEŁ

Na ostatnim sprawdzianie z matmy miałem tyle samo punktów co ty!

NIKO

Za to masz zagrożenie z fizyki!

UCZNIOWIE

Uuu!

PAWEŁ przybiera groźną minę.

MACIEJ

(zupełnie bezradny)

Panowie, błagam…

KRÓLEWNA

(szarpiąc MACIEJA za rękę)

Jesteś królem, kochany, powiedz im coś, powiedz!

NIKO

(do PAWŁA)

Co jest, rewelacyjny? Strach cię obleciał?

Obok PAWŁA po obu stronach ustawiają się ZENON MARNOTRAWNY i ISKARIOTA, podwijają rękawy i zaciskają pięści.

NIKO

(z kpiną)

Uuu, czyżby szykowała się pierwsza w historii wojna szkolna?

Koło NIKA ustawiają się EDD, ROBERT i D.

KRÓLEWNA

(spanikowana)

Ich jest więcej! Nerdów jest więcej!

MACIEJ

Chłopaki, proszę, to nie jest metoda na…

NIKO

Królewna ma rację. Nie zaczniemy, póki nie będzie nas po równo.

DUNKEY SHOT

Weź mnie! Paweł, weź mnie!

PAWEŁ

Odejdź, Osiołku, to nie zabawa dla zwierząt.

KRÓLEWNA

Och, kto będzie na tyle odważny?

KRZYSIU

Przepraszam, można się wtrącić?

Wychodzi spośród uczniów – wysoki, urodziwy blondyn. Wszyscy się w niego wpatrują.

KRÓLEWNA

(z entuzjazmem)

Odważny!

KRZYSIU

Jeśli pozwolisz, wasza wysokość…

MACIEJ

(z uśmiechem)

Cieju.

KRZYSIU

Słucham?

MACIEJ

Mów mi Cieju.

Wyciąga rękę do KRZYSIA, uczniowie wzdychają z podziwem. Chłopcy ściskają sobie dłonie.

KRZYSIU

To dla mnie najwyższe wyróżnienie.

NIKO

(z kpiną)

Nie pozwalasz sobie na zbyt dużo, Krzysiu?

KRZYSIU

Dla ciebie „Krzysztof”.

Uczniowie wzdychają, NIKO zaciska pięści.

NIKO

Powtórz, bo się przesłyszałem.

KRZYSIU

Nie przesłyszałeś się, Nikodemie.

Chłopcy nie przerywają kontaktu wzrokowego, KRZYSIU spokojny, NIKO ledwie nad sobą panuje.

MACIEJ

Panowie, proszę. Krzysiu wykazał się odwagą, za co na wsze czasy tytułuję go Krzysztofem. Każda zaś próba zdrabniania jego imienia będzie traktowana jako zniewaga zarówno jego, jak i mojego autorytetu. Niech żyje Krzysztof!

UCZNIOWIE

Niech żyje Krzysztof! Niech żyje Krzysztof!

Klaszczą gromko. NIKO coraz bardziej poirytowany, KRÓLEWNA trzęsie się z entuzjazmu, PAWEŁ zdezorientowany.

PAWEŁ

Hola, hola, a co z wojną?

MACIEJ

Spór rozstrzygnięty. Funkcję królewskiego doradcy obejmie Krzysztof.

PAWEŁ

A kwalifikacje? Curriculum vitae?

KRÓLEWNA

Curri co?

NIKO

Teraz czas na urzędy i ministerstwa. Proponuję zatem…

KRZYSIU

Ktoś cię pytał o zdanie?

UCZNIOWIE

Uuu!

NIKO

(trzęsąc się z gniewu)

Wasza wysokość, nalegam, aby…

MACIEJ

Dość już powiedziałeś, Niko. Może w końcu dacie mi dojść do głosu?

KRÓLEWNA

Niech przemawia! Niech król przemawia!

MACIEJ

Dziękuję, Królewno. Właściwie to… (wyraźnie zakłopotany) z chęcią wysłucham waszych propozycji co do dalszych poczynań.

Uczniowie zaczynają się przekrzykiwać, MACIEJ próbuje ich wysłuchać, ale nikogo nie jest w stanie zrozumieć.

KRZYSIU

(uderzając pięścią o ławkę)

Hej, ludzie, spokój!

Nastaje całkowita cisza.

MACIEJ

Dziękuję, Krzysztofie. Proponuję zacząć od… (rozgląda się po sali) od…

ROBERT

Odbudowa!

Uczniowie wpatrują się w niego ze zdumieniem, NIKO gniewnie. ROBERT spuszcza wzrok.

MACIEJ

Strzał w dziesiątkę, Robercie! Właśnie to miałem na myśli! Trzeba tu zrobić porządek, zanim…

Otwierają się drzwi, wchodzi przez nie WOŹNY. Nieco onieśmielony przez wpatrzonych w niego uczniów.

WOŹNY

(łagodnie)

O, przegapiłem coś?

Wszyscy wciąż się wpatrują, milczą.

MACIEJ

(po chwili)

A oto konserwator zabytków!

Uczniowie wznoszą okrzyk, klaszczą. WOŹNY zdezorientowany.

WOŹNY

Eee, bo ja tu…

UCZNIOWIE

Hę?

WOŹNY

…w sprawie tego, no…

UCZNIOWIE

Hę?

WOŹNY

Napięcia w kontakcie…

MACIEJ

Ależ tak! Kontakty!

WOŹNY podchodzi do kontaktu pod tablicą, majstruje przy nim.

MACIEJ

(cicho, do uczniów)

Widzicie to? Nasz Woźny odkrył, że mamy podsłuch!

Uczniowie wzdychają głośno.

MACIEJ

Ekhem, panie Woźny!

WOŹNY

(odwróciwszy się)

Tak?

MACIEJ

Jak ocenia pan straty wynikające z napięcia?

WOŹNY

Cóż… Chyba telewizja na tym nie ucierpiała…

MACIEJ

A więc wolne media! Proszę, czy zechciałby pan objąć urząd ministra spraw zagranicznych?

WOŹNY

Ministra? Ja?

MACIEJ

Tak, pan.

WOŹNY

Chłopcze drogi! Gdzie mi tam w tym wieku do wielkiej polityki się mieszać! 

MACIEJ

To nic wielkiego. Wystarczy, że… wystarczy pański nadzór nad szkolnymi kontaktami.

WOŹNY

To moja praca!

MACIEJ

Cieszę się, że się dogadaliśmy. (WOŹNY wraca do majstrowania przy kontakcie) Cóż, skoro kwestię kontaktów mamy już z głowy… chętnie wysłucham waszych propozycji co do nowych praw. Kto chce zabrać głos, niech podniesie rękę.

Kilku uczniów wznosi ręce. MACIEJ rozgląda się, niezdecydowany.

MACIEJ

(szeptem, do KRZYSIA)

Co proponujesz, Krzysztofie?

KRZYSIU

(szeptem)

Sądzę, że pierwszeństwo winny mieć kobiety, dzieci i starcy.

MACIEJ

Kobiety, dzieci i starcy. Hm… Starcem jest tylko Woźny, a ten się nie zgłasza. Dzieci… kto już skończył osiemnaście lat?

Zgłaszają się wszyscy, łącznie z WOŹNYM.

NIKO

Nie kłam, Osiołku! Sprawdzałem na fejsie, urodziny masz dopiero za dwa miesiące.

MACIEJ

Dunkey Shocie, czy chciałbyś zabrać głos?

DUNKEY SHOT

(wzruszony)

Tak! To znaczy… och, dziękuję, to dla mnie wielki…

KRZYSIU

Masz coś do powiedzenia?

DUNKEY SHOT

Tak, tak, naturalnie. Ośmielam się prosić waszą wysokość o służbę u boku Królewny.

Uczniowie wzdychają.

KRÓLEWNA

(zdumiona)

Ty? U mego boku?

MACIEJ

To zależy od jej woli.

DUNKEY SHOT

Pani, czy pozwolisz…

NIKO

Przepraszam, można? Sądzę, Królewno, że mogę uraczyć cię o niebo lepszą propozycją.

KRÓLEWNA

Lepszą?

NIKO popycha w jej stronę D.

NIKO

Jak świat szeroki, nie znajdziesz lojalniejszej istoty niż ten młodzieniec.

KRÓLEWNA

Jak cię zwą?

NIKO

Nazywamy go D.

KRÓLEWNA

D?

NIKO

Nikt nie zna jego prawdziwego imienia. Cnotą, która go wyróżnia, jest wieczne milczenie.

PAWEŁ

Nie gada?

NIKO

Nie uronił nigdy słowa.

MACIEJ

Jak więc dowiedzie swej lojalności?

NIKO

Jak to, jak? Gęba na kłódkę to chyba wystarczająca gwarancja poufności.

MACIEJ

(do KRÓLEWNY)

Jak się na to zapatrujesz?

KRÓLEWNA

Hm… sama nie wiem…

DUNKEY SHOT

To nie fair! To wszystko nie fair!

NIKO

No więc?

KRÓLEWNA

(po krótkim namyśle)

Ech… niech będzie.

Uczniowie wydają okrzyk radości, klaszczą. Dunkey Shot płacze.

MACIEJ

No już, proszę o spokój. Skoro dzieci mamy z głowy… czas na kobiety!

Zgłasza się kilka dziewcząt.

MACIEJ

Hm… (pokazując kolejno palcem) Ene, due, rike… (zatrzymując się przy EDDZIE) Czy ty jesteś kobietą, Edd?

Uczniowie się śmieją, Edd spuszcza wzrok.

MACIEJ

Ene, due, rike… zaraz, a to co?

Wpatruje się w jedyną niezajętą wcześniej ławkę.

MACIEJ

Kogoś tu brakuje.

KRÓLEWNA

Jak to?

MACIEJ

Ta ławka. Kto siedzi w tej ławce?

Uczniowie patrzą po sobie.

MACIEJ

Kto zajmuje tę ławkę?

Uczniowie wciąż nie odpowiadają.

MACIEJ

(gniewnie)

Kto?!

Zapada niemal idealna cisza. Na środek wychodzi ZENON MARNOTRAWNY – czapka z daszkiem założona tyłem na przód, bluza z kapturem.

ZENON

Ja wiem, panie.

MACIEJ

Ktoś ty?

ZENON

Zenon, Zenon Marnotrawny. Z Rewelacyjnych.

MACIEJ

Czemu „Marnotrawny”?

ZENON

Byłem umarły, a znów ożyłem. Zaginąłem, a odnalazłem się.    

NIKO

Co on gada?

MACIEJ

Kto więc zajmuje tę ławkę?

ZENON

To dziewczyna, panie. Dziewczyna, której nie ma już wśród nas.

Uczniowie wzdychają.

MACIEJ

Co chcesz przez to powiedzieć?

KLAUDYNKA

Ucisz się, Zenon! Nie wolno o tym mówić!

MACIEJ

O czym mówić? O co tu chodzi? No, mówże, Zenonie.

ZENON

Była tu taka. Z nikim nie rozmawiała, z nikim się nie przyjaźniła. Dopiero po tym wydarzeniu…

MACIEJ

Co? Jakim wydarzeniu?

ZENON

Ona… nie mogę, panie, nie przejdzie mi to przez gardło.

MACIEJ

Mów!

ZENON

Ona… (wskazując w górę) na tej lampie, o, tu…

MACIEJ

Mów!

ZENON

…gdy została w tej sali sama…

MACIEJ

Mów!

ZENON

…gdy już wszyscy zdążyli o niej zapomnieć…

MACIEJ
Mów!

ZENON

(wskazując palcem)

…w objęciach światła z tego okna…  

GROUPIES

Śmierć!

Zapada cisza. MACIEJ wpatruje się z niedowierzaniem w ZENONA.

MACIEJ

Tak tutaj?

Nastaje półmrok, GROUPIES wyśpiewują rzewną melodię. MACIEJ przygląda się sufitowi i oknu, powoli kroczy i rozgląda się, wyraźnie strwożony.

MACIEJ

(równocześnie z wokalizą GROUPIES)

Nie może być! Tu, w tej sali? To niedorzeczne! Serce mi się kraje na myśl o tym, jak wiele bólu znosiła ta dziewczyna! Żałuję, że nie było mnie tu wtedy! Chciałbym, żeby wróciła, chciałbym móc z nią porozmawiać, chciałbym…

Przerywa, GROUPIES cichną. MACIEJ chowa twarz w dłoniach.

KRÓLEWNA

(szarpiąc MACIEJA za rękę)

Macieju! Macieju, nic ci nie jest?!

Na środek wychodzi GROUPIE ze skrzypcami, przez kilka chwil gra, reszta milczy. Dziewczyna odchodzi, pomieszczenie ponownie się rozświetla.

MACIEJ

Tak nie może być! (tupie nogą) Nie pozwolę, by coś takiego miało się kiedykolwiek powtórzyć! Niech będzie równość! Niech będzie wspólnota!

UCZNIOWIE

Niech będzie! Niech będzie!

MACIEJ

Dajmy prawo głosu tym, którzy jak dotąd milczeli!

UCZNIOWIE

Prawo głosu! Prawo głosu!

MACIEJ

Proponuję, by tym zagadnieniem zajęli się przywódcy Rewelacyjnych oraz Nerdów.

PAWEŁ i NIKO patrzą po sobie zdumieni.

MACIEJ

Jako że szajki od niepamiętnych czasów rywalizują ze sobą, proponuję, byście w imię lepszej przyszłości podali sobie ręce.

PAWEŁ i NIKO

Że co?!       

ISKARIOTA

Panie, to niemożliwe. Rewelacyjni nigdy nie pogodzą się z Nerdami.

MACIEJ

Kim jesteś, by o tym decydować?

ISKARIOTA

Nazywają mnie Iskariota. Wiernie służę Rewelacyjnym od kiedy po raz pierwszy przekroczyłem próg tej szkoły. Nie splamię honoru, bratając się z wrogiem!

EDD

Dobrze gada, nie bratamy się z wrogiem!

NIKO

Edd, zamknij się, do diabła!

PAWEŁ

Jestem gotowy poświęcić się w imię sprawy.

Wyciąga rękę, uczniowie wzdychają. NIKO przygląda się z zagadkowym uśmiechem.

NIKO

No, no, nie spodziewałem się tego po tobie, Paweł. Naprawdę wierzysz, że jeden uścisk dłoni zażegna konflikt?

PAWEŁ

Mam nadzieję, że może być początkiem czegoś dobrego.

NIKO

Cóż, nadzieja matką głupich. Przykro mi, ale jestem zmuszony odmówić.

MACIEJ

To królewski rozkaz!

NIKO

Król? A czymże jest król, jeśli nie pionkiem w przegranej grze?

KRÓLEWNA

Macieju, o czym on mówi?

NIKO

Nie dasz rady sam stawić czoła władzy. Dlatego proponuję nową koncepcję zjednoczeniową!

MACIEJ

A cóż to za koncepcja?

NIKO

Dziewczyny nie ma wśród nas, ponieważ była samotna. Skoro chcemy tego uniknąć, powinniśmy łączyć się w grupy, by wspólnie reprezentować bliskie nam poglądy. (obejmuje MACIEJA ramieniem). Kryterium jest bardzo proste. Cóż reprezentuje osobę lepiej niż jej imię?

MACIEJ

Imię?

NIKO

To pestka. Każdą grupę interesów stanowić będą osoby o tym samym lub podobnym imieniu.

MACIEJ

Brzmi nieźle.

NIKO

Każdy Maciej z każdym Maciejem. Każdy Krzysztof z każdym Krzysztofem. Niech jednoczą się Klaudynki z Klaudynkami, Pawły z Pawłami…

DUNKEY SHOT

A ja? A ja?

NIKO

Osiołki nie mają praw wyborczych.

MACIEJ

Hola, hola, coś mi tu nie gra. Do jakiej grupy należeć będzie Osiołek?

NIKO

A musi do którejkolwiek należeć?

MACIEJ

Przecież o to w tym chodzi, prawda?

PAWEŁ

To podstęp, panie! Niko próbuje nami zawładnąć!

MACIEJ

Co takiego?

PAWEŁ

Tylko pomyśl. Czy nie zauważyłeś, że w naszej klasie nie ma drugiego Nikodema?

Uczniowie wzdychają. MACIEJ spogląda gniewnie na NIKA.

MACIEJ

Czy to prawda?

NIKO

Pozwól mi to wyjaśnić…

MACIEJ

Dość się już nasłuchałem twoim mądrości! Z dniem dzisiejszym zwalniam cię ze stanowiska przywódcy szajki Nerdów.

UCZNIOWIE

Uuu!

NIKO

Nie możesz!

MACIEJ

Mogę. Sio!

NIKO

Ale…

MACIEJ

Sio!

NIKO

Proszę…

EDD

Mogę go zastąpić?

NIKO

Gęba, Edd!

MACIEJ

Jasne, nie ma problemu.

NIKO

Co?!

ROBERT

Niech żyje Edd, nowy naczelny Nerd!

UCZNIOWIE

Niech żyje! Niech żyje!

NIKO

A co ze mną?

MACIEJ

Do oślej ławki.

Uczniowie się śmieją.

DUNKEY SHOT

(popychając NIKA)

Ej, to moja ławka, zgrywusie! 

NIKO

Teraz należy do mnie!

DUNKEY SHOT

Nieprawda! Nieprawda!

MACIEJ

Choć, Osiołku, zajmiesz ławkę Nika.

DUNKEY SHOT

Nie jestem godzien!

MACIEJ

Jesteś, jesteś, w imię równości! Eddzie, czy zgodzisz się uścisnąć dłoń Pawła i dać początek erze pokoju?

EDD

(zakłopotany)

Eee, no cóż…

MACIEJ

Zgadzasz się czy nie?

EDD

Tak… nie… nie wiem…

MACIEJ

W imię pokoju, Edd!

UCZNIOWIE

W imię pokoju! W imię pokoju!

EDD

Dobra!

Ściska dłoń PAWŁA, uczniowie klaszczą. KRÓLEWNA płacze ze wzruszenia, ociera oczy chusteczką.

MACIEJ

Skoro zapieczętowaliśmy wieczysty pokój… ktoś jeszcze ma jakieś życzenia?

Nikt nie podnosi ręki. Ciszę przerywa tylko praca WOŹNEGO.

MACIEJ

Niech więc żyje nasza godzina!

UCZNIOWIE

Niech żyje! Niech żyje!

Rozchodzą się po sali, siadają w małych grupkach, rozmawiają, śmieją się. MACIEJ siada na ławce, ociera pot z czoła.

MACIEJ

Rządzenie to nie lada wyzwanie.

KRZYSIU

Radzisz sobie świetnie.

MACIEJ

Dziękuję, Krzysztofie. Bez twojej pomocy nie dałbym rady.

Podchodzi do nich KLAUDYNKA, zakłopotana.

MACIEJ

Przychodzisz do mnie, Klaudio?

KLAUDYNKA

Klaudynka. Mam na imię Klaudynka. Czy możemy zamienić słowo na osobności?

MACIEJ

Oczywiście, moja droga. Krzysiu, Królewno.

KRZYSIU i KRÓLEWNA odchodzą.

MACIEJ

(ujmując dłonie dziewczyny)

Co cię trapi, przyjaciółko?

KLAUDYNKA

Och, sama nie wiem, od czego zacząć…

MACIEJ

Hm, może od początku?

KLAUDYNKA

Tak, tak też uczynię. Och, Matthias, że też zostawiłeś mnie w takim momencie…

MACIEJ

Nie miałem wyboru. Gdyby nie ty, nie wybraliby mnie królem.

KLAUDYNKA

A więc to moja wina?!

MACIEJ

Ciszej, proszę… (rozgląda się) Co się stało?

KLAUDYNKA

Najgorsze i najlepsze zarazem!

MACIEJ

A więc?

KLAUDYNKA

Będziesz ojcem, Matthias!

MACIEJ

Że co, proszę?!

Rozgląda się z niepokojem.

O czym ty mówisz, do diabła?

KLAUDYNKA

Będzie dzidziuś. Maleńki pulchny dzidziuś!

MACIEJ

Ciszej, błagam! Jak dzidziuś, Klaudynka, skąd dzidziuś?

KLAUDYNKA

No normalnie, dzidziuś. Ja kocham ciebie, a ty mnie, więc dzidziuś wspólny.

MACIEJ

To chyba nie do końca na tym polega…

KLAUDYNKA

Hej, nie wykręcaj się! Będziesz ojcem i basta!

MACIEJ

Nie jestem żadnym ojcem! Masz nie po kolei w głowie!

KLAUDYNKA

Boisz się, prawda? Boisz się, że jak Królewna się dowie to pozbawi cię tronu!

MACIEJ

Nie w tym rzecz…

KLAUDYNKA

To co ja mam zrobić? Każesz mi uciec z twoim bękartem?

MACIEJ

Klaudynka, ja nie wiem, o co tu w ogóle chodzi. To jakiś żart?

KLAUDYNKA

Sam jesteś żart!

Uderza go w twarz, odchodzi. Wszyscy wpatrują się w MACIEJA.

GROUPIE 1

Zaczyna się…

GROUPIE 2

Nasz nowy wiek…

GROUPIE 3

Narodzi się…

GROUPIES

Rewolucja!

Okrążają MACIEJA tanecznym krokiem, ten zdruzgotany, chowa twarz w dłoniach.

MACIEJ

To jakiś obłęd!

KRÓLEWNA

Coś nie tak, kochany?

MACIEJ

Wszystko jest nie tak!

KRÓLEWNA obejmuje go czule, KRZYSIU kładzie mu rękę na ramieniu. 

MACIEJ

Jestem skończony!

KRÓLEWNA

Dopiero co zacząłeś!

MACIEJ

Nie jestem godzien darowanej mi władzy. Moja reputacja legnie w gruzach!

KRÓLEWNA

O czym ty mówisz, Macieju?

MACIEJ

Mam być ojcem.

KRÓLEWNA

Ojcem! Czyim ojcem?

MACIEJ

Na pewno nie twojego dziecka.

KRÓLEWNA

Och!

MACIEJ

Wszyscy już pewnie wiedzą, Klaudynka nie utrzyma języka za zębami. Kiedy ja naprawdę nie wiem, jak do tego doszło!

Podchodzą do niego uczniowie na czele z PAWŁEM.

PAWEŁ

Czy to prawda, Macieju? Prawdą jest to, co mówi Klaudynka?

MACIEJ

Nie jestem niczyim ojcem!

PAWEŁ

Nie jesteś też godzien bycia naszym królem! Za kłamstwo i krzywdę karzemy wygnaniem. Na korytarz!

UCZNIOWIE

Na korytarz! Na korytarz!

Popychają MACIEJA w stronę drzwi.

MACIEJ

Klaudynka, proszę!

UCZNIOWIE

Na korytarz! Na korytarz!

MACIEJ

Niko, błagam!

NIKO siedzi w oślej ławce, przygląda mu się z obojętnością, bawi się długopisem.

MACIEJ

Panie Woźny! Błagam, panie Woźny!

WOŹNY wciąż majstruje przy kontakcie, nie reaguje. Uczniowie otwierają drzwi, wypychają MACIEJA na korytarz.

PAWEŁ

Sprawiedliwości stało się zadość!

Zamyka z hukiem drzwi. Uczniowie gromko klaszczą.

GROUPIE 1

Dobiega kres…

GROUPIE 2

Maciej za burtą…

GROUPIE 3

Zamyka się…

GROUPIES

Rozdział „rewolucja”!

Koniec aktu pierwszego.

Akt II

 

Korytarz szkolny. Wychodzą GROUPIES, w tle MACIEJ stoi pod drzwiami do sali, płacze.

GROUPIES

(na dwa głosy anielskie, żywo gestykulując)

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie

Zakończyliśmy przyjęcie

Do wspólnoty naszej grona

Jej nowego hegemona!

A Maciek ze szkoły

Niemal wydalony…

Już, już koniec, już nie może

Sława nic tu nie pomoże

Przyjdzie czekać mu za drzwiami

I pożegnać się ze snami!

A Maciek ladaco

Do sali nie wraca…

Już, już chłodem go objęła

Korytarza atmosfera

Z labiryntu wyjścia nie ma

Niech się Matthias poniewiera!

A Maciek… odchodzi?!

Odwracają się do MACIEJA, ten idzie w głąb korytarza.

GROUPIES

(melorecytując)

Smutek go nie zwodzi…

Niech Wam będzie wiadome

Każdy twardziel nosi w sobie Zuzę!

Odchodzą.

MACIEJ

(krocząc przed siebie)

Po co mi to było?! Czym sobie zasłużyłem na taki los? Nie prosiłem się ani o władzę, ani o to dziecko!

GŁOS Z WIDOWNI

(niczym echo)

Prosiłem się o to dziecko…

MACIEJ

Kto tu jest?! Pokaż się!

GŁOS

Pokaż się…

MACIEJ

Gdzie jesteś?

GŁOS

Jesteś…

MACIEJ rozgląda się nerwowo. Słychać dziewczęcy chichot.

MACIEJ

(przerażony)

To nie jest śmieszne!

GŁOS

Śmieszne…

MACIEJ

Serio, ja nie żartuję! Pokaż się!

GŁOS

Pokaż…

MACIEJ

(łapiąc się za głowę)

Chyba mi odbija!

GŁOS
Odbija, ho, ho!

MACIEJ

(do siebie)

Nie słuchaj jej, to tylko głos w twojej głowie…

GŁOS

W twojej głowie, ho, ho!

MACIEJ idzie przed siebie, milczy.

GŁOS

(po chwili)

Stuk, stuk, ho, ho!

MACIEJ

(gniewnie)

Dobra, miarka się przebrała! Albo się pokażesz, albo…

GŁOS

(z chichotem)

Albo? Albo?

MACIEJ rozgląda się po widowni.

MACIEJ

(gniewnie)

Kogoś, jak widzę, śmieszy moje upodlenie!

GŁOS

Śmieszy, a jakże!

MACIEJ

O, w końcu przestałaś mnie przedrzeźniać!

GŁOS

Przedrzeźniać…

MACIEJ

Znowu zaczynasz?

GŁOS chichocze. MACIEJ wciąż się rozgląda.

GŁOS

(melodyjnie)

Kocham, gdy płacze na skraju upodlenia…

MACIEJ

Kim jesteś?

GŁOS

Tobą!

MACIEJ odwraca się w bok. Stoi przed nim ZUZA – drobna, blada, niska i chuda, długie do pasa kręcone jasne włosy, koszula nocna, bose stopy. MACIEJ przygląda się jej ze zdumieniem, dziewczyna uśmiechnięta.

MACIEJ

Musiałaś mnie tak straszyć?

ZUZA

Strach ma wielkie oczy. I wielu kochanków.

MACIEJ

Co tu robisz? Nie powinnaś być na lekcji?

ZUZA

Lekcja może odbyć się zawsze i wszędzie, jeśli tylko uczeń spotka na swej drodze nauczyciela.

MACIEJ

Z której klasy jesteś?

ZUZA nie odpowiada, rozgląda się wokół.

MACIEJ

Z której…

ZUZA

(wskazując palcem)

Spróbuj otworzyć tamte drzwi.

MACIEJ waha się przez chwilę, podchodzi do drzwi, szarpie klamkę.

MACIEJ

Zamknięte!

ZUZA

Sprawdź inne.

MACIEJ próbuje otworzyć kolejne drzwi, wszystkie zamknięte.

MACIEJ

Co jest, gdzie są uczniowie?

ZUZA

Jeszcze do ciebie nie dotarło? Jesteśmy tu sami!

MACIEJ

(zdruzgotany)

Nie rozumiem, co się tu dzieje.

ZUZA

Godzina jest ulotna jak dusza. Każda, nawet twoja.

MACIEJ spogląda na nią pytająco, kładzie rękę na sercu. Dziewczyna pokazuje swój nadgarstek.

ZUZA

Tik tak, tik tak, tik…

MACIEJ

Kim jesteś?

ZUZA

Mnie to nie dotyczy. Godzina w tę czy we w tę to dla mnie bez różnicy.  

MACIEJ

Kim jesteś?!

ZUZA

(gniewnie)

Odrób lekcję, Macieju! (łagodnie) Twoja godzina już dawno dobiegła końca. Twoja, twojej Królewny i całej tej zgrai.

MACIEJ

Znasz ich?

ZUZA

Godzina lekcyjna jest krótka jak pstryknięcie. O! (pstryka) A oni już nie wyjdą z tej sali.

MACIEJ

(przerażony)

O czym ty mówisz? Ile czasu minęło?

ZUZA

Hm, bo ja wiem? Tydzień, miesiąc… może kilka lat?

MACIEJ

Nie żartuj sobie ze mnie!

ZUZA

Czy wyglądam, jakbym miała żartować?

MACIEJ

Kim jesteś? I co się tu dzieje?

ZUZA odkleja z pięty gumę do żucia, wkłada do ust, ostentacyjnie żuje.

ZUZA

O, do tej sali jeszcze nie zaglądałeś. Obawiam się, że utoniesz w odmętach kurzu.

MACIEJ gwałtownie otwiera wskazane przez dziewczynę drzwi, zastaje zaniedbane pomieszczenie.

ZUZA

(do siebie, przeżuwając głośno)

O, bananowa.

MACIEJ

Gdzie jest gabinet dyrektora?

ZUZA

Którego dyrektora?

MACIEJ

Jest tylko jeden.

ZUZA

Kaczychód? To samozwaniec, nie wiedziałeś?

MACIEJ

Jak to?!

ZUZA

Chcesz się spotkać z prawdziwym dyrektorem? Prosto i za zakrętem pierwsze drzwi na lewo.

MACIEJ

A ty?

ZUZA

Ja tu sobie poczekam. Albo poodklejam gumy spod ławek?

MACIEJ podchodzi do niej, ta jednak zatrzymuje go gestem dłoni.

ZUZA

Nie podchodź.

MACIEJ

Bo co?

Dotyka jej szyi, ZUZA zaciska powieki.

MACIEJ

Jesteś tą dziewczyną? Tą, o której opowiadał Zenon?

ZUZA zamiera w bezruchu.

MACIEJ

Masz wyraźne ślady na szyi.

ZUZA odpycha go, robi gniewną minę.

MACIEJ

Jak to możliwe, że z tobą rozmawiam? Hej, nie odchodź! Przepraszam!

ZUZA odchodzi za scenę, MACIEJ za nią podąża, jednak ta znika. Chłopak chwyta się za głowę.

MACIEJ

Co się ze mną dzieje?

Rozgląda się wokół, drapie się po głowie.

MACIEJ

Pierwsze drzwi na lewo? Czemu nie?

Podąża w kierunku drzwi, zatrzymuje się, usłyszawszy miauczenie kota.

GŁOS Z SALI

Kici, kici, miau, miau.

MACIEJ

Puk, puk.

GŁOS

Kto tam?

MACIEJ wchodzi do sali. Zastaje siedzącego za starym biurkiem LUCYNA – wygląd hipisa, brodaty, w okularach. Na biurku siedzi kot.

MACIEJ

Eee, pan dyrektor?

LUCYN zdejmuje okulary, lustruje wzrokiem MACIEJA.

LUCYN

Zgubiłeś się, chłopcze?

MACIEJ

Powiedziano mi, że znajdę tu pana.

LUCYN

A czy wiesz, gdzie diabeł mówi dobranoc?

MACIEJA

Eee, no, gdzieś…

LUCYN

Tutaj. Dobranoc!

Zakłada z powrotem okulary, przegląda papiery.

MACIEJ

Proszę mi pomóc.

LUCYN ponownie zdejmuje okulary, wpatruje się w chłopaka.

LUCYN

Pomóc? Ja miałbym tobie pomóc?

MACIEJ

Wyrzucono mnie z klasy. Zabłądziłem, spotkałem zmarłą dziewczynę…

LUCYN

Zmarłą dziewczynę, powiadasz? To pierwszy stopień do piekła!

MACIEJ

O co tutaj chodzi, dyrektorze? Dlaczego szkoła jest pusta?

LUCYN

Wiesz, co jest ostatnim stopniem do piekła?

MACIEJA

No nie wiem, może grzech?

LUCYN

Miłość!

Odsuwa się od biurka, kładzie nogi na blacie. Kot wskakuje mu na kolana.

LUCYN

Kaczychód zamienił to miejsce w pie… Nieee, piekło było tu za mojej kadencji. Teraz jest niebyt, pustka!

Kot głośno miauczy, LUCYN go głaszcze.

MACIEJ

Zaraz, ja pana kojarzę. Pańskie zdjęcie…

LUCYN

Nad gabinetem Kaczychoda? Urocze, nieprawdaż?

MACIEJ

Pan Lucyn? Poprzedni dyrektor tej szkoły?

LUCYN

Aktualny dyrektor tej szkoły! Zepchnięty w ostatni stopień do piekła…

MACIEJ

Miłość?

LUCYN

Odbierając mi Lucy, odebrał też stanowisko.

MACIEJ

Kaczychód? Ten kaczy półgłówek?

LUCYN

Kaczy gracz! Gdy Lucy dopuściła się zdrady, pozostałem bezradny.

MACIEJ

Zdradziła pana z Kaczychodem? Tym obleśnym ptasiorem?  

LUCYN

Straciłem rację bytu! Kiedyś młodziankowie mieli zasady, walczyli w imię ideałów…

MACIEJ

Zaraz, czy ja się nie przesłyszałem? Krytykował pan uczniów za dobre maniery?

LUCYN

Wiesz, jakiego przedmiotu uczyłem w tej szkole? Łaciny podwórkowej! Teraz to bez sensu, dzieciaki radzą sobie same…

MACIEJ

(z oburzeniem)

Panie Lucyn!

LUCYN

Mam jeszcze podręcznik, chcesz?

MACIEJ

Nie, raczej nie. Obawiam się, że nie bardzo rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi.

LUCYN

Zapytaj Woźnego, on ma klucze do wszystkich drzwi.

MACIEJ

Tylko że Woźny został w sali…

LUCYN

Cierpliwości, kiedyś stamtąd wyjdzie. Choć, o ile wiem, bardzo nie lubi się spieszyć!

MACIEJ

Panie Lucyn?

LUCYN

Tak?

MACIEJ

Czy ja… czy można stąd jakoś wyjść?

LUCYN

(gładząc brodę)

Na twoim miejscu nie liczyłbym na to.

MACIEJ

Ale jak to? Zostanę tu na zawsze?

LUCYN

Nie sądzę.

MACIEJ

Więc co mam zrobić, żeby przywrócić szkołę do normy?

LUCYN

Sąd rozstrzygnie.

MACIEJ

Jaki sąd? Panie Lucyn?

LUCYN zasypia, chrapie głośno. MACIEJ szarpie go mocno, kot miauczy.

MACIEJ

Do diabła z nim!

GŁOS

Diabła…

MACIEJ

To ty?

Wychodzi z sali, biegnie przez korytarz. Zatrzymuje się, rozgląda się wokół.

MACIEJ

Hej, gdzie jesteś?

GŁOS

(śpiewa)

Diable dziecię aniołka tuli do snu…

MACIEJ

Pokaż się!

GŁOS

(śpiewa)

W skrzypka łzie utonął ostatni zegar…

MACIEJ

Nie żyjesz! Dlaczego cię słyszę?!

ZUZA

Puk, puk!

MACIEJ odwraca się, widzi ZUZĘ.

MACIEJ

Gdzie się podziewałaś?

ZUZA wpatruje się w niego przenikliwie, naśladuje każdy jego ruch.

MACIEJ

Znalazłem dyrektora! Nie uwierzysz, co z niego za dziwny człowiek! Hej, czemu nic nie mówisz?

Chce ją dotknąć, ich palce nie stykają się jednak bezpośrednio.

MACIEJ

Szyba?!

ZUZA powoli porusza ustami, wciąż naśladując jego gesty.

MACIEJ

Nie słyszę cię! Dlaczego tu nie ma przejścia? Hej, co robisz?

Kroczy i gestykuluje, ZUZA za nim powtarza.

MACIEJ

Dlaczego to robisz?

WOŹNY

To lustro.

MACIEJ odwraca się, zaskoczony widokiem WOŹNEGO.

MACIEJ

Co pan tu robi?

WOŹNY podchodzi do szyby, po drugiej stronie widzi eleganckiego, zadbanego mężczyznę, naśladującego jego ruchy.

WOŹNY

Widzisz? To ja.

Gestykuluje, mężczyzna z drugiej strony powtarza ruchy. MACIEJ wpatruje się w niego z zadziwieniem.

MACIEJ

Może pan mi powie, o co w tym wszystkim chodzi?

WOŹNY uśmiecha się do siebie.

WOŹNY

Źle się dzieje bez ciebie. Paweł i Niko znów rywalizują o władzę.

MACIEJ

Mogę temu zapobiec?

WOŹNY

Na razie grozi ci coś o niebo gorszego niż banicja.

MACIEJ

Co pan chce przez to powiedzieć?

WOŹNY

Dyrektor już wie.

MACIEJ

Kaczychód?

WOŹNY

Lada chwila po ciebie przybędzie.

MACIEJ

Proszę pana, niech mi pan pomoże!

WOŹNY

Widzisz tę dziewczynę?

MACIEJ przytakuje, ZUZA uśmiecha się do niego.

WOŹNY

Słuchaj jej, a wszystko będzie dobrze.

MACIEJ

Ale…

WOŹNY

Trzymaj się, ja lecę naprawiać kolejne kontakty!

Odchodzi w głąb korytarza, MACIEJ odprowadza go wzrokiem zawiedziony. W tym czasie ZUZA znika.

MACIEJ

Hej, gdzie jesteś?

Słyszy czyjeś kroki. Po chwili kaczym chodem podbiega do niego KACZYCHÓD.

KACZYCHÓD

Serwus, kaczy świrze.

MACIEJ zamiera w bezruchu, przerażony.

KACZYCHÓD

Co jest, a gdzie maniery? Zapraszam do mojego gabinetu.

MACIEJA

Ale ja…

KACZYCHÓD

(ciągnąc go za ramię)

Zapraszam! Kwa, kwa!

Odchodzą.

GŁOS ZUZY

(śpiewa)

Dobiega kres

Maciej za burtą

Zamyka się

Rozdział „wędrówka”!

Koniec aktu drugiego.