899. Daleki od plastiku

Lepiej być samemu i samotnym
niż tylko samotnym. W tłumie noszę

się gorzej obchodzę z nadmiarem siebie,
przelewaniem do butelek po czystej
w myśl zasady recyklingu.

Mętna nabiera kształtu
długoszyjnego przyjaciela człowieka
i ekoroli, w skrócie suknia z etykiety
procentuje najsilniej. Gdy wychodzę z obiegu,

ciuchy wrzucam do papieru, a ciało
w wieczny nierozkład, bo daleki od plastiku.

898. Jest dla nas miejsce

Wracam do siebie po awarii społecznej,
skażeniu radioaktywną próbą dezercji

ze Strefy Wykluczenia, gdzie w rozsypce znajduję
porządek rzeczy, palec ludzki (Boży?)
zrobił zwrot w tył, pozwalając mi kwitnąć

bez wody i koloru, karmić się bezgłośną
kołysanką wysypiska zużytych lalek,
szmacianych mężczyzn i kobiet, nadmuchanych

wystarczająco, by wybuchnąć,
skurczyć się i na nowo zacząć oddychać.

897. baroczyzna

cóż będzie czynił jak się nie pozbiera
spod stołu bronią nas mężowie stanu

żony uchylają rąbka spódnicy
panu z tylnej ławki jak się modli
o czystkę istne całopalenie

na przebłaganie pana boga w trójcy
podzielonego (naszego, nie ich)
przepraszam ale popróżnuję sobie jeszcze

sprzedam pannę niech lgnie do mnie
dziesięciu zrobią epokę jak ta lala

896. Psychotropia

Myśl to metafora. Wszystko co przelewasz
do ust (od góry czy od dołu?)
smakuje niestrawionym słowotokiem, to jest na skróty

tropisz Świętą Trójcę, nieśmiertelność duszy
i ostatnią liczbę, co zatka czarną dziurę 
jak wtyczka gniazdo, pójdzie prąd
po gęsią skórkę westchnie mnie, wetknie
prowizorką w sedno. Napięcie zawiśnie

jemiołą nad moim obcowaniem
z przestrzenią, ściekającym po brodzie
ślinotokiem, to jest na około i nigdy.

895. Nie dawajcie psom tego, co święte [Mt 7, 6]

Szczekaninę nocną oblizawszy
łapię język franciszkański, za skórę
zębami chwytam niemowlę, wtedy mniej płacze,

a ujada i warczy na widok kobiety
o złej renomie. Nosem nie słowem
odróżnia ją od psiej matki (który samiec

skojarzył je jak gumkę do zmazywania
szkicu dziecka?), psiej surogatki
dźwigającej grzechy ludzkiej rasy.